Proefdag

Lang geleden verdeed ik mijn tijd grotendeels in een betonnen blok.  Alwaar ik gigantische hoeveelheden papier produceerde, die vervolgens werden opgestuurd naar mensen buiten het betonnen blok. Vaak waren ze blij met hun papiertje. Ze konden aan de slag met het verlagen van hun oprit, eindelijk de dakkapel bestellen of simpelweg hun rijbewijs ophalen. Soms was de pret ook iets minder. Als het beunhazen betrof die vergeten waren dat ze een uitkering hadden. Of als er tijdens de sociale controle teveel tandenborstels in de badkamer werden aangetroffen.

Goed, toen dus, dagdroomde ik onder het helle licht van het tl-plafond vaak over de dagen dat ik he-le-maal niets te doen zou hebben en ik mij alle uren van de dag kon wijden aan mijn potjes en pannetjes. En zo gebeurde het dat ik op een slechte dag het betonnen blok vaarwel moest zeggen. Het grote wachten op de blanco dagen kon beginnen. Er was altijd wel iets. Pubers met rammelende scooters, moeders met gebroken ledematen, plavuizen die onwillig reageerden op strenge vorst, deuren die niet wilden sluiten, driedubbel gescheurde menisci. Tot zover de rampspoed. Er waren ook hele fraaie dagen. Met veel zonneschijn en koele briesjes. Die waren dan echter weer zó onweerstaanbaar dat zelfs de heerlijkste maaltijd daar niet tegenop kon.

Maar gisteren zag het er naar uit dat de Dag der Dagen aangebroken was. Vroeg uit de veren, geen fysieke strubbelingen en totaal geen plannen. Blanco! Blanco? Ja, echt waar!

Mijn digitale agenda knipperde al een tiental dagen de dringende boodschap “voorgerechtjes uitproberen”. Makkelijk voor Kerstmis en tevens voor de twee etentjes in januari. Goed bezig, dacht ik nog, toen ik het intikte. En bij Eetsnob zag ik al enkele dagen een leuk, kleurig amuseglaasje van linzen en zongedroogde tomaatjes voorbijtrekken op mijn scherm. Het proberen waard. Kortom: actie!

Met boodschappenlijst óp naar de winkel.  Een effciënte huisvrouw denkt nog snel even aan de aanbieding en kiest voor winkel A, terwijl normaliter J haar huissupermarkt is. Aldaar doemden de eerste hindernissen op. Op=op, sprak de meneer gedecideerd, toen ik hem vroeg waar ik de wasmiddel tegen actieprijs kon vinden. Linzen in blik en semi-zongedroogde tomaatjes waren totaal onbekende artikelen in deze supermarkt. Volle kwark ook. De gelantineblaadjes waren door een grootverbruiker opgekocht. Worden pas vrijdag aangevuld, zei het meisje met de roze kauwgom slissend. Rotwinkel. Er begon iets te koken in me. Geen paniek, het was nog vroeg, ik ging vanmiddag een ander rondje winkels doen.

Op weg naar huis begonnen de wolken een zeurende huilbui over me uit te storten. Snel mijn biologische groentetas opgepikt. O jee, weer sla erin. Ik ben er niet blij mee, sla in de winter. In een ingeving had ik wel spek gekocht, dus werd het stamppot sla vanavond. Thuis gekomen redde ik haastig vier verlepte stoofpeertjes die ik in mijn koelkast vond,van een voortijdige kliko-dood. Ik schilde ze, zette ze met weinig water, suiker, kaneel en een ietsepietsie frambozenazijn op een laag vuur.  Doel was stroperige, net niet gekarameliseerde peertjes voor over de vla te verkrijgen.

Inmiddels was de zeurende huilbui buiten een flinke jankpartij geworden. Ik zag mijn voorgerecht-probeer-dag in rook opgaan en begon de achterstallige administratie weg te werken. En de krant te lezen. En te strijken. Tot de Man als een wild snuivend paard het huis binnenvalt. Hellup! Brand!

Ik snel naar de keuken. Te laat. Mijn schattige, rode stoofpeertjes zijn dan al zwart geblakerd. 

De sla-met-spekjes-stamppot maakte ’s avonds nog veel goed. Maar de glans was er af, van deze zo mooi begonnen dag. Soms was het zo slecht nog niet in het betonnen blok, bedenk ik melancholiek. Het papier was daar tenminste nooit op. Het was er altijd droog en veel te warm. En behalve een handvol gestreste collega’s die zich continu boven het kookpunt bevonden, brandde er bijzonder weinig aan …..

Waarvan akte.