Bladerdeegtaartje met rode uiencompote, groenten en blauwe kaas

Druk, druk, druk, is een uitdrukking die wat mij betreft finaal geschrapt mag worden uit een ieders taalgebruik. Vroeger, ja toen, toen hadden de mensen het druk. Toen de akkers nog zaaiklaar gemaakt dienden te worden met de 6-tandige eg, de vuile overalls over het wasbord schoon geschrobd werden en het pas geslachte varken aan de ladder hing uit te bloeden, wachtend om te worden verdeeld in hammen, (bloed)worsten en zure zult.

Heden ten dage zijn wij weliswaar bezig, maar haast nooit meer er louter op gericht om te overleven. Wij maken ons meer druk, dan dat we het daadwerkelijk druk hebben. Af en toe zou ik tussen de oren een Ctrl-Alt-Delete-toets ingedrukt willen houden, zodat ik met een schoon geheugen opnieuw kan beginnen. Dat is een illusie, dus dwing ik mezelf af en toe terug te denken aan een eeuw geleden. In tegenstelling tot vroeger zijn wij met z’n allen weldoorvoed, kunnen meer dan drie uur per dag besteden aan ontspanning en hebben de vele machines de plaats ingenomen van het zware fysieke werk.

Dus ja, áls er dan eens een dagje tussen zit dat ik even zoveel aan mijn hoofd heb dat er voor de écht gezellige dingen des levens weinig tijd overblijft, dan wil ik niet mopperen. Ik moest mij schamen. Dat doe ik dan ook. Na mijn povere maaltje … dat niet eens zo pover is, als je het vergelijkt met het gezamenlijk pikken van aardappels uit een grote pan, ten tijde van Van Gogh.

Ter zake. Een volgeladen dag dus. Bovendien moesten de restjes feestgedruis hoognodig op. Wat maakt een mens dan? Bladerdeegtaartjes met rode uiencompote (huisgemaakt met oudjaar), restjes groenten (in kleine blokjes snijden en even bakken) en blauwe kaas. Met een witlofsalade voor de broodnodige vitamientjes.
Om er toch nog iets van een feestelijk tintje aan te geven, plooide ik de diepvries bladerdeegjes zoals hieronder aangegeven. Het ziet er uit als “druk, druk, druk” maar het spreekwoordelijke kind doet de was, echt waar. Op de foto wordt het een appelflapje, bij mij werd het dus de hartige variant. Ook lekker.