Raapstelen

Sinds mijn abonnement  op de Biologische Groentetas, heb ik al verschillende keren kennis mogen maken met groenten die voorheen zelden in huize Eetplezier te vinden waren. Ik denk aan winterpostelein, aardperen en pastinaken. Het is niets voor niets dat ze “vergeten groenten” worden genoemd. Ze doen hun naam duidelijk eer aan.

Sinds deze week is er opnieuw een soort uit de duistere vergetelheid naar boven getrokken: de raapstelen.

Als ik aan de Mama vraag of ze dit groene gewas kent, antwoordt ze met een vet Brabants accent: denkte gij nie da da utzelfde is as da ons Pa vroeger op d’n tuin kwikte? Keeltjes éétte ze ier. Ge maokt er stààmpot van.

Aldus geschiedde. Ik kookte de aardappelen, waste de raapstelen, ontdeed ze van hun worteltjes met bijbehorend zand, bakte een beetje spek uit en mengde het hele zaakje door elkaar. Lekker. Maar niet zodanig dat het de krant haalt. Als je het rauw eet, heeft het een ietwat peperige nasmaak, zoals rucola.

Ik prefereer voor een stamppotje genoemde winterpostelein. Of gewoon andijvie.

Voor wie nog nooit van raapstelen heeft gehoord: het zijn de jong geoogste bladeren van de meiknol. De groente zit barstensvol ijzer en vitamine B en C, iets dat je tussen de voorspelde griepgolf en de naweeën van een paar winterse weken goed kunt gebruiken. Wees er snel bij, want Op = Op.