Stadswandeling Middelburg

 

Het was een barre week. Qua weer dan. Geen enkele dag zonder regen. En wat kan een mens, na zoveel vochtig ongerief, toe zijn aan een ongestoorde wandeling, zonder dat je het gevoel bekruipt een verzopen kat te zijn. Dus toen eergisteren (vrijdagmiddag) de zon zich voorzichtig liet zien, sleepte ik Man achter zijn bits en bytes vandaan en verzocht hem vriendelijk mij te vergezellen.

Onze wandeling begint op de Dam in Middelburg, nabij het door weersinvloeden ernstig aangetaste standbeeld van koningin Emma. Nee, dat is echt niet uitsluitend te wijten aan de nattigheid van afgelopen week; deze erosie is waarschijnlijk al begonnen zodra het beeld geplaatst is. Kalkzandsteen heeft de vervelende eigenschap snel aangetast te worden door omgevingsinvloeden. Mede daarom is dit gesteente, in ieder geval voor buitendoeleinden, in onbruik geraakt. Feit blijft dat deze fiere Emma met een onbewogen, doch ernstig geteisterd gelaat zit uit te kijken over het Damplein en Middelburgs drukste winkelstraat, de Korte Delft.

 

Vanuit het parkje waarin zij zit, lopen we linksaf de smalle Molstraat in. Na 100 meter slaan we rechtsaf de Pijpstraat in. Dit is een leuk, klein straatje met veel zgn stoeptuintjes.

 

Op nummer 23 is een mooi bedrijfspandje te bewonderen. Het is een voormalige azijnfabriek die in Jugendstil is gebouwd. In dit pand werd wijnazijn gemaakt, die vervolgens in houten vaten werd verpakt.

 

Een aantal pandjes verder is er een leuk doorkijkje richting Oostkerk. Deze kerk is gebouwd tussen 1644 en 1667 en is door zijn kolossale, koepelvormige omvang vanuit alle hoeken van de stad te zien. Het grootste wonder van deze Oostkerk is, dat hij door het oorlogsgeweld tussen 1940 en 1944 geen noemenswaardige schade heeft opgelopen. Dit terwijl het centrum van Middelburg zwaar gebombardeerd is en vrijwel alle gebouwen tegen de vlakte gingen.

We gaan linksaf de Schuitvlotstraat in. Op nummer 7 is deze bijzondere tekst op de gevel te lezen.

Voorbij de kerk lopen we rechtsaf  op het bolwerk af. Waar vroeger de Middelburgse verdedigingswerken gevestigd waren, liggen nu de bolwerken van Middelburg. Met een totale afstand van 4 kilometer is het een van de langste parken van Nederland. De groene wandelroute wordt onder meer versierd door kastanjebomen, wilgen en elzen. Maar rechts zien we in de bocht ook enkele zelkova’s. Dit zijn aparte, een beetje etage-achtig groeiende bomen, die veel worden gebruikt om er bonsaiboompjes van te kweken. Ze zijn momenteel met een fraaie herfstkleur getooid.

Als we het pad afgelopen zijn, komen we bij de Koepoort: één van de acht stadspoorten van Middelburg. Aangezien ik geen groothoeklens bij me heb, waardoor er geen fatsoenlijke foto van deze monumentale poort te maken is, neem ik maar een kiekje van één van de enorme treurwilgen die aan beide zijden van de brug staan.

Via het Molenwater en het laantje met platanen komen we op de Bleek. Een “bleek” was vroeger een grasveld om het wasgoed te drogen en te bleken in de zon. Gras heeft een stof in zich, die wit nog witter maakt. Een soort natuurlijk witwasmiddel dus.
We zien een prachtige boom met gele bladeren, waarvan de naam mij onbekend is. Iemand?

 

Pal daarnaast zilverkleurige Judaspenning, zomaar rond een boomperkje. Ik houd van deze verwilderde plant, die iets van mystiek met zich meedraagt. Misschien komt het omdat deze plant zaaddoosjes draagt die verdacht veel op zilveren penningen lijken.

We lopen over de Haringplaats, houden rechts aan en gaan nu recht op het Abdijcomplex af. Eerst zien we nog dit statige gebouw aan de overkant van het plantsoen. Het is een pakhuis van de WIC (West Indische Compagnie) geweest. Middelburg kent een lange traditie van VOC-activiteiten. Veel gebouwen in de Zeeuwse hoofdplaats, maar met name ook vooral veel gevelstenen, herinneren aan dit handelstijdperk.

De ingang van het Abdijplein wordt gevormd door een grote en een kleine poort naast elkaar. Bijzonder aan de grote poort zijn de zgn. “galmgangen” . Dit zijn de diep uitgehouwen banen die rond de hele poort lopen. Wanneer je je hoofd in zo’n galmgang steekt en aan de andere kant doet iemand anders hetzelfde, dan kun je fluisterend goed met elkaar communiceren zonder dat iemand die achter je staat, het hoort.

Op het plein zien we een deur open staan. Eenmaal binnen zijn we verbaasd als we de lange gang met prachtige gewelven zien. En dan te weten dat het totale Abdijcomplex, na de brand als gevolg van het bombardement op Middelburg van 17 mei 1940, vanaf de grond heropgebouwd is. Monnikenwerk in een modern jasje!

Ook de binnentuin, ingericht als kruidentuin, is een bezoekje meer dan waard.

 

Maar Middelburgs grootste trots is en blijft natuurlijk de 90,5 meter hoge Abdijtoren, die meer bekend staat onder zijn bijnaam Lange Jan. De Abdijtoren kan tot ongeveer de helft beklommen worden middels 207 treden en is nummer elf op de lijst van hoogste kerktorens in Nederland.

Het wordt frisser, de lucht krijgt een dreigend aanzien en we spoeden ons naar onze favoriete vluchtplaats: brasserie de Drvkkery op de Markt. We drinken er een glas, doen er een plas en stellen tevreden vast  dat alles er gebleven is zoals het was.