Verwenweekend Zuid Limburg

Het was stil op deze plek de afgelopen week. Het leven had weer allerlei hectische verrassingen in petto voor me. Waarna ik me verlept en uitgebloeid even terug wilde trekken in mijn coconnetje. Meteen gevolgd door een fris-fruitig initiatief om een weekendje onthaasting in te plannen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het werd Zuid-Limburg. Vaals. Geen Cauberg, maar een Bilderberg. Minder vermoeiend, moet ik gedacht hebben tijdens het boeken.

Onze heenreis verliep voorspoedig door het Vlaamse landschap. De stop was bij Thermae 2000 in Valkenburg. Waar Den Mensch zo verwend kan worden met het uitzweten van kwalijke stoffen, peelings, scrubs, massages etc. zal er toch zeker een heerlijke koffie of thee geserveerd worden. Hmm, dat viel wel wat tegen. Het gebouw en de gehele entourage eromheen oogt ietwat zieltogend, maar goed, daar kwamen wij niet voor. Opgewekt bestellen wij vlaai en koffie, die we nuttigen in een walm van chlorofyl. Wij zien ons omringd door in badjassen en bikini’s geklede figuren. Bij het aanzien van zoveel gezonde, gereinigde lijven voel ik mij verder verwelken. Misschien had ik beter hier halt kunnen houden, om mijn wellness op te vijzelen.

Enfin, zonder boeking kom je daar de eerstkomende maanden niet binnen, dus na nog een klein stukje rijden kwam hotel Kasteel Vaalsbroek (met boeking) in zicht. Onze kamer lag in een modern bijgebouw van het hotel. Gigagroot en superschoon!  In de lounge laven we ons aan een aantal alcoholische versnaperingen. Gezien mijn wankele gemoedstoestand, gebruiken we het diner in het hotel. De keukens daarvan zijn over het algemeen niet van topklasse. “In de oude watermolen” blijkt echter een welkome uitzondering daarop. Prima dorade met venkelstoof en een saus van pernod. Ook aan mijn vegetarische wens wordt keurig tegemoet gekomen: de pasta met champignonroomsaus kan zonder probleem uitgebreid worden met een schaaltje warme groenten. Niet te zout, niet te vet, prima!

Het ontbijt bij alle Bilderberghotels heeft sinds vorig jaar de noemer “gezond”. Helemaal zoals Man en ik het liefst ontbijten. Stevig zuurdesembrood van het Vlaamsch Broodhuys, magere vleeswaren, veel sapjes, cereals en fruit. En nee, geen calorierijke croissants. Helaas pindakaas dus voor de vetverslaafde medegasten, die ik verwilderd rond het buffet zie sprinten, op zoek naar verzadiging.
Altijd lachen, mensen die met torenhoog opgestapelde bordjes, pijlsnel richting tafeltje snellen, om 5 minuten erna opnieuw het buffet te bezoeken. Ik kijk er graag naar. Blij dat ik weliswaar een lekkerbek ben, maar geen veelvraat.

Voor zaterdag heb ik een bezoek aan het Glaspaleis in Heerlen gepland. In vroeger jaren misschien een interessant museum, nu is het een multiculti gebouw, waar niets bijzonders te beleven valt. Jammer. Omdat het inmiddels is gaan miezeren, besluiten we een rondrit door de Limburgse heuvels te maken. In Epen houden we halt bij de Gerardushoeve. Bij de aanblik van de naam borrelen er vage flitsen van recensies omhoog. Eenvoudig, maar goed eten. Pretentieloos. Zeker de moeite waard. Jawel, dat stond ergens opgeschreven. Ofwel de tijden zijn sindsdien ernstig gewijzigd ofwel Man en ik glijden af richting blasé bestaan. Wij zien weinig redenen tot vrolijkheid. Dat begint al bij de buitenkant. Immense ramen omlijst door onderhoudsvrije stalen kozijnen, het traditionele uithangbordje met een biermerk, bloembakken zonder bloemen. Gelukkig ontbreken binnen de rood-papieren kleedjes op formico tafeltjes.Het is er druk en rumoerig. Om 14.30 wordt er al volop gegeten van zoervleis en andere lokale produkten. Er hangt een bijzondere lucht. Komt deze van het bekende zoervleis of van het vele prefabvoedsel? Ik zie grote schalen frites voorbij komen en zalmsalades met veel kleddertroep.
Tegen beter weten in bestellen we opnieuw vlaai bij onze koffie/thee. Opnieuw geen verrukkelijk gebak. Beetje kartonachtige onderkant royaal belegd met vruchtenpulp. Is dit nu de vlaai waar Limburg zo beroemd door is? Ik betwijfel het andermaal.

Verder maar weer. De miezerregen heeft plaatsgemaakt voor een grijze, mistige atmosfeer, zodat we besluiten richting Eupen/Malmedy te rijden. Mooie doorkijkjes en fantastische vergezichten, zo heet dat toch? Ho! Stop! Ik lees op een groen bordje Abbay Val-Dieu! Is dat even boffen, waar kaas gemaakt wordt, kan er bijna zeker ook kaas gekocht worden. We tuffen snel op ons doel af, want het loopt inmiddels tegen half vijf. En dit is een unieke kans om wat lekkernijen in te slaan.
Bij aankomst spoeden we ons als hazen richting winkel. Slaan uiteraard verschillende Val Dieu kaasjes in, maar ook de diverse abdijbieren, echte Aubelse boter en de originele – hiephoi – Luikse stroop. Nu ik de buit binnen heb, resteert er voldoende tijd om de abdij te bezichtigen. Het is er groot en koud als in een koelcel. Ik steek een kaarsje aan. De bijbehorende 50 eurocent moet ik met geweld het offerblok in slaan. Cisterciënserklooster lees ik ergens. Ha, eindelijk een woord uit het Groot Dictee der Nederlandse Taal dat ik sindsdien foutloos weet op te schrijven.
Hoewel de gebedsruimte devotie en rust uitstraalt, kan ik de gedachten aan grijpgrage handjes die wellustige handelingen plegen, niet verdrongen krijgen. Excusez moi. 

Op de terugweg komen we niet één eetgelegenheid tegen die de moeite waard is. Man heeft geen zin om verder te zoeken, ik eigenlijk ook niet. Zoals altijd heb ik mijn lijstje met prijzenswaardige restaurants niet bij me. We besluiten in het restaurant van het hotel te eten. We nemen er de tijd voor. Aardappelsoep met truffel met Livarspekjes. Red Snapper met Ratte aardappeltjes. Bavarois van ananas met kokos en gemarineerde spongecake. Voortreffelijk allemaal.

Na het voedzame ontbijt op zondag rijden we zonder navigatie richting Maastricht. Op die manier kom je via de Bemelerberg en de Gulpenerberg in de hoofdstad aan. Leuk om alleen op je gevoel te rijden! Doel: het Bonnefantenmuseum. We dwalen van zaal naar zaal. Er staat veel moois, uiteraard veel katholieke overblijfselen, maar stiekem hadden we meer verwacht. Op de 3e verdieping is er de tentoonstelling Schoonheid van Stilte, een collectie van Japanse nõ en natuurprenten. Ingetogen kunst. Mooi!

Voor de terugweg heb ik een bezoek aan Hofstede De Blaak Tilburg in gedachten. Carla had over deze stek al twee maal lovende recensies geschreven. Eigenlijk hebben we zin om lekker lang te loungen met wat kleine hapjes erbij. Dat pakt anders uit. Niet gereserveerd, nee. Is dat een probleem? Jazeker, knikt de niet zo heel vriendelijke dame bij binnenkomst. Alle tafeltjes zijn gereserveerd. Mogen we dan misschien aan de niet-ingedekte tafel bij de schouw plaatsnemen? Oké, dat mag, maar alleen omdat we het zo aardig vragen ;-). En gaan we dan ook wat eten toch? Jeetje, over gastvrijheid gesproken.
Ik slik mijn opkomende wrevel weg. Een jongere dame komt vragen wat we willen drinken. Een sauvignon blanc graag voor mij. Die hebben ze niet, deze dame is echter wel zo bereidwillig een fles Waka Marlborough Nieuw-Zeeland te openen. Die stuift het glas uit, een aangename, frisse wijn. Een ieniemienie amuse wordt gebracht. Iets met roggebrood, kaas en olijf. Niet spectaculair.
Als voorgerecht neem ik de bouridde bouillon met ravioli van spinkrab, gemarineerde venkel, groene courgette en kamille-olie. Delicaat en superlekker, met name de flinterdunne ravioli. De Man smikkelt van zacht gegaarde kalfsborst met kalfstong, crème van Hollandse champignons, peterselie, zoetzure bundelzwam en gepekelde sjalottenvinaigrette.
Als hoofdgerecht voor mij de op de graat gegaarde zeeduivel met langoustine ravioli, venkel, courgette, wortel, kamilleolie en alweer de bouridde-bouillon. Op de vis valt niets aan te merken, deze is van een perfecte cuison. De diverse groenten zijn echter stuk voor stuk zoet-zuur van smaak. Voor mij een ongelukkige combinatie bij de vis.
Aan de andere kant van de tafel is het bord gevuld met zacht gegaard Hollands runder staartstuk en gestoofde sukade met bloemkool, piccalilly, Amsterdamse ui en jus van notenboter en lange peper. Minpunt is de net iets te lang gebruinde boter, waardoor een bitter smaakje ontstaat. Ook de Amsterdamse uien kunnen de man niet bekoren. Kennelijk heeft de keukenbrigade hier een voorkeur voor zure toetsen; iets waar Man en ik beiden niet erg van houden.
Hebben we daarom slecht gegeten? Nee, dat zeker niet. Misschien wordt er in de toekomst nog gesleuteld aan een perfecte balans van smaken, als het zover is reizen we zeker nog eens af naar Tilburg.

Dan zijn we plotseling weer thuis. Ons eigen bedje voelt als een warme jas. Vertrouwd en passend. Onze eigen geuren, onze eigen plekjes en jeuh, de televisie op een dusdanig functionele plek waardoor we niet langer een verzwikte nek oplopen. Leve thuis! Leve het gewone leven! Inclusief al zijn verrassingen…….