Bed. Bad. Brood.

Bed. Bad. En brood. De drie primaire levensbehoeften volgens de Salvation Army. Hoewel ik geen enkele verbintenis heb met deze club, kan ik me in deze slogan uitermate goed vinden.

Bed. Van slapen heb ik mijn hobby gemaakt. Ik knor met gemak rustig een uurtje of tien weg. Langer mag ook, wat mij betreft, maar daar heeft mijn omgeving dan weer ernstige bezwaren tegen. Er worden dan meteen zaken in de strijd gegooid als Ledigheid en Duivels oorkussen etc. Ik heb er nooit iets van begrepen, van dit Oud-Hollandsche spreekwoord. Naar mijn idee heb ik het in mijn dromen drukker dan ooit tevoren.  Er wordt altijd gewacht op heldhaftige reddingspogingen mijnerzijds; ik dien ter plekke en razendsnel  knopen door te hakken en vaak raak ik zelf verzeild in situaties van levensbedreigende aard. Mijn dromen zijn spannender dan menige film.

Bad. Mijn zondagmorgenceremonie. Met vroege vogels in mijn rechteroor, het gekletter van een slaapdronken man die serieus toegewijd, maar iets te hardhandig, de vaatwasser leeg haalt in het linkeroor en de geur van Witte Lotus en groene thee in beide neusgaten. Schoongespoeld van de wekelijkse beslommeringen op een lui-lome wijze de zondag doorbrengen. Ik heb er geen moeite mee. Muziekje, wijntje, knabbeltje

Brood. Ik kan er lyrisch van worden. En dat doe ik dan ook graag. Hier en daar.
Bestaat er een groter genoegen dan op een rustige zondagmiddag, na de verfrissingen van het Japanse balance-badritual, een vers broodje open te snijden, te beleggen met dat waar je trek in hebt (in mijn geval vaak kaas met wat toebehoren), om dit uiteindelijk vergenoegd op te peuzelen tijdens het lezen van de dubbeldikke weekendcourant?
Nou dan …..