Herfst in het hoofd

En dan opeens is het kil. En te vroeg donker. Wordt het herfst in mijn hoofd. Mis ik de koele, witte wijntjes. Het buiten zijn, de geur van lavendel en rozemarijn. Pas gemaaid gras. Een zon die niet onder lijkt te gaan.

Dan opeens ontdek ik de eerste spruitjes. Zuurkool. Aankondigingen van kerstshows. Wil ik helemaal nog geen trui of warme sokken. Negeer ik stoïcijns mijn waterige neus. Mijn elk jaar kouder lijkende voeten.

Ik kan het niet tegenhouden. Elk jaar hetzelfde gevecht. En altijd wint de natuur. Moet ik toegeven aan mijn behoefte aan stamppotten met spek. Aan Soep. Kruidigheid. Gember. Kaneel. Oliebollen. Glühwein. Gepofte kastanjes.

Aan gezelligheid en waxinelichtjes van Verkade. Boudewijn de Groot en Adamo. Vlooienspel op het pluchen kleed. Een snorrende kachel met roze ruitjes. Drie wollen dekens en ijsbloemen op de ramen. Tikkende breinaalden. De Flinstones en de Comedy Capers. Nepchocolade muizen. Het zilveren engeltje dat zo haar best deed om elk jaar weer ongeschonden uit het vloeipapier tevoorschijn te komen.

Ik ben geen engel. Eigenlijk ben ik best een beetje veel een Echt Mens. Dat op dit moment het liefst de dekens over zich heen wil trekken. Om een winter lang onder te duiken in de geborgenheid van warme dromen en nostalgische herinneringen. En pas samen met de krokusjes te ontwaken als er een vrolijk Lenteliedje klinkt.