Pre x-mas cooking

Vandaag was het pre-cooking X-masday in huize Eetplezier. De Italiaanse kerstcake (Certosino) op het blog van Caroline maakte zo’n indruk op me, dat ik het deze Kerstmis in ieder geval wilde presenteren als nagerecht. Hij is nu nog niet-geglaceerd en ook niet gedecoreerd, maar hij is wel gelukt!! Voor een baksel-beet als ik, begonnen de problemen al tijdens het mengen van alle ingrediënten. Zo droog, was dat wel goed? Zou Caroline geen eieren vergeten zijn in het gepubliceerde recept? Want cake, tja, daar horen toch eigenlijk eieren in? Kennelijk was ik weer veel te “druzig”, want enkele minuten later viel mijn oog op het schaaltje geraspte appels. Toen dat er eenmaal doorheen gespateld was, kwam alles goed. Dit leek me de goeie consistentie voor een kerstcake. Daarna kwam nog even het probleem van het rooster op welke richel te plaatsen, het instellen van een tijd en het regelmatig checken. Uiteindelijk ben ik dik tevreden met het resultaat.

Dan wil ik met paddenstoelen van mijn groentejuwelier (zie voorgaand artikel) een romige soep maken. Als basis heb je daarvoor een goed gereduceerde bouillon nodig. Het is nog wel wat vroeg, maar bouillon kan altijd in de vriezer. Dit keer kocht ik een halve ossenstaart, zette die flink aan in de pan, sneed een aantal uien, wortelen en  bleekselderij in stukken, maakte een bouquet garni, vulde de pan met drie liter water en wachtte geduldig, zo’n  uurtje of 5. In de tussentijd zag ik André Kuiper en consorten de lucht ingaan, liep het begrotingstekort verder op en zorgde een zelfgemaakte vuurwerkbom - tot ontploffing gebracht in een nabijgelegen tunneltje -  ervoor dat alle buurthonden zich nu in een permanente staat van paranoia bevinden.

Als volbloed control-freak streep ik tevreden weer een aantal zaken af van mijn lijstje. Er valt nog wel het één en ander weg te werken, voor het zaterdagavond is. Slager, groentejuwelier, stoofpeertjes koken, mama ophalen, bed verschonen, stofzuigen. Gedurende die tijd fungeer ik als toverbal. Van wit naar roze om vervolgens van rood naar donkerrood te kleuren. En weer terug naar witter dan wit. Ik kan lijstjes maken zoveel ik wil, voorbereidingen treffen, alles zo precies mogelijk in de gaten houden, rondvliegende hormonen houd ik niet in bedwang. Onverwachts en vooral ongevraagd bestormen ze mijn lijf. Stampen op mijn hoofd. Kloppen achter mijn borstbeen. Wringen aan mijn spieren. Gooien liters vocht in mijn nek.

En dat terwijl de klok rustig verder tikt en ik nog zoveel wil doen. Ik háát ze, vervloek ze, die kleine mormels met hun onstuimige rondedansjes in mijn lijf.
Ik wens ze dan ook beslist geen voorspoedig nieuw jaar toe. Hopelijk zijn ze er Kerstmis 2012 niet meer bij. Dat zou fijn zijn, want stiekem denk ik dat zij nog de meeste energie vragen.