Chateau migraine

Soms denk ik oprecht heel diep na. Echt waar. Over consuminderen. Over mijn verkwistende houding wanneer het om lekker eten gaat. Gewoon kopen waar je trek in hebt, is ronduit decadent. Dat snap ik best. Dus spreek ik mezelf daar regelmatig over aan. “Goed is goed, hè Nellie”, hoor ik mijn vadertje zeggen, met een tuitmondje en licht geloken ogen.

 

“Ja maar, pap, er is zovéél lekkers. En ik wil het zo graag allemaal proeven”. Ibericoham, lijngevangen zeebaars, kalfswangetjes, Italiaanse nougat, rauwe tonijn, Thieme’s thee, king crab, onvervalste Engelse marmelades, macarons, rauwmelkse Munster ….

Ach ja, met dat willen proeven is natuurlijk ook niet zoveel mis, zolang ik me er maar van bewust blijf dat ik er best veel geld aan spendeer. Met dergelijke opvattingen sus ik een opkomend schuldgevoel, ondertussen mijn tanden zettend in de zoveelste luxe-lekkernij. Shame on me … tis helemaal waar …. jullie hebben voor 100% gelijk!

Jawel, ik zou mezelf streng toe kunnen spreken met allerhande moralistisch geneuzel over hongerlijdende kinderen in Afrika, maar laat ik het niet erger maken dan het is. Niets menselijks is mij vreemd en een bepaalde mate van hypocrisie zit ook in mijn genen ingebakken. Het laatste wat ik wil is Roomser overkomen dan de paus (ook al is die laatste functie dan momenteel vacant). Maar laat ik er dit over zeggen: als er morgen iemand bij mij aanbelt, dan wel mailt of schrijft met de boodschap dat hij/zij honger lijdt, dan kook ik zonder aarzelen een voedzame maaltijd voor die persoon.

Terug naar het begin. Decadent eet- en drinkgedrag. Wijn hoort zeker in dit lijstje thuis. Ik haal de flessen gegist druivensap overal vandaan, via internet, bij slijters, op proeverijen, behalve bij de supermarkt. Want oei, wat ben ik daarmee in het verleden vaak op mijn snuit gegaan. Nu de consuminderweken echter even hoogtij (wees gerust, het is maar tijdelijk) vieren in huize Eetplezier, begaf ik mij weer eens richting grootgrutter om wat alcoholische versnaperingen in te slaan. Fout! Was ik naar meneer Appie gegaan, dan was het leed waarschijnlijk allemaal nog wel te overzien geweest. Appie heeft, geleuft het of nie, wijninkopers in dienst. En ook al is de reputatie van Appie op velerlei gebied twijfelachtig te noemen, van wijn hebben ze duidelijk meer kaas gegeten dan bij meneer Olifant.

Bij die laatste nam ik een Zuid-Afrikaanse shiraz mee en een cabernet sauvignon uit Nieuw-Zeeland. Direct na het inschenken van de shiraz, rook ik iets “rubberachtigs”. Terug naar de fles om te kijken of ik me niet vergist had en per ongeluk een pinotage had meegenomen. Niet dus. Daarna stak ik mijn neus in het glas en nam een duidelijke putlucht waar. Een voorzichtige slok vertelde me dat bij deze wijn ofwel slechte vinificatiemethoden gebruikt waren, ofwel dat deze alleen in het schap gezet was ter versiering. Enfin, kan gebeuren. Fles nr 2 dan maar proberen. Ook deze bewandelde dezelfde weg als zijn voorganger. Van neus, naar mond, naar gootsteen.Ik drink een glaasje voor het plezier; niet om maagzuur aan over te houden!

Dit alles stemt opnieuw tot een potje stevig  nadenken. Maar of dit ook daadwerkelijk tot consuminderen gaat leiden …. ik vrees het ergste.