Appeltaartkaas

Soms wordt een mens op zijn pad aangenaam verrast door totaal onbekende zaken. Wenkbrauwen gaan de hoogte in, ogen veranderen in spiedende vraagtekens. En dat vind ik leuk!  Leuk, omdat ik liefst elke dag iets nieuws zou willen toevoegen aan mijn culinaire vocabulaire.

In dit geval gaat het om kaas. (Hanneke: sla dit item gerust over). Hoewel ik durf te zeggen dat ik behoorlijk wat kaasjes ken, wist ik tot nu toe niet van het bestaan van de hieronder genoemde twee.

En na een (als vanouds)  gure Sinterklaasintocht, waarna de behoefte aan alcoholische versnaperingen op zijn grootst is, haalde ik deze Engelse pareltjes uit hun koele schuilplaats.

Links de  Wyfe of Bath, een Britse, halfharde biologische kaas. De naam dankt de kaas aan een plaatselijke legende, de receptuur komt van onze vertrouwde Gouda-kaas. Hoewel hij dan Hollandse roots mag hebben, echt vertrouwd smaken doet hij niet. Romig, dat wel, maar met een intens aardse smaak. Alsof hij onder de grond gerijpt is en daar vele maanden heeft doorgebracht. Bij de rode reserva smaakte hij echter bijzonder lekker.

Rechts de Bowland. Dit is een Lancashire kaas, vermengd met appel, rozijnen en kaneel. Voor ons Nederlanders een merkwaardige combinatie misschien. Eerlijk is eerlijk: de zoete smaak overheerst en alleen al dit simpele feit schept verwarring. De reacties van de mede-smikkelaars waren dan ook behoorlijk gematigd. Appeltaartkaas hoorde ik mompelen. Zelf vond ik hem, als liefhebber van kaas met appelstroop, erg smaakvol. Bovendien wordt kaas en zoet op veel manieren gecombineerd. Denk aan port met stilton of een kaasplateau met kletzenbrood en/of chutney’s. Zo gek is het dus allemaal niet. Alleen even wennen.