Rommelpot

Ik zou best anders willen, maar de waarheid dwingt mij te zeggen dat ik soms behoorlijk wanordelijk gedrag ten toon weet te spreiden. Ja, óók met betrekking tot de maaltijden. Ons dagelijks eten dus. Ben ik soms weken achtereen in the mood om dagenlang braaf een heuse eetplanning te maken, met hetzelfde gemak kan ik mezelf in slaap sussen met de geruststellende aanblik van een overvolle koelkast. Valt altijd wel een gerecht van te maken. En zo sukkelen ik en mijn culi-ego kalmpjes de “makkelijk-aan-modus” in.

Waarna ik, op die zonnige zondagmiddag, moet vaststellen dat ik weliswaar buffelmozzarella en smakelijke tomaten voorhanden heb (mocht ik een salade caprese willen maken), maar geen basilicum. Dat ik prei, ui, verse kruiden en spek in voorraad heb (voor een voedzame aardappel-preisoep), maar geen aardappelen. Dat er dieppaarse, rijpe aubergines glanzend liggen te loeren naast de komkommer, de verse knoflook en de Turkse yoghurt (voor herhaling vatbaar: auberginekaviaar op een pitabroodje, met sla, tomaat en lekker veel tzatzikisaus) maar dat de pitabroodjes pardoes verdwenen blijken te zijn.

Goed, daar zit je dan, met je hoofd vol ideeën en een lege tafel. Gelukkig is er dan de nieuwe winkelsluitingswet die uitkomst biedt. Zelfs in Zeeland mogen bepaalde supermarkten (die zich zo nodig de naam van een groot, grijs beest met een slurf hebben weten toe te eigenen) op de Grote Rustdag hun deuren open stellen voor heidenen als ik. Ik schrijf 14.30 uur.

Op naar deze foodmarket dan maar. Ter plekke zie ik opvallend weinig activiteit. Hmmm, ik geloof in mezelf, dus toch maar eens voor de deur gaan staan. Geen enkele reactie. Het geel-zwarte bordje naast de deur vermeldt dat de openingstijden op zondag van 16.00 tot 20.00 uur gelden. Grrrrrrrrr…....

Eenmaal thuis, - met een tas vol frustraties – doe ik mijn verhaal bij mijn eigen Huispsycholoog. Hij kijkt me ietwat meewarig aan en roept kalm: dan eten we toch gewoon brood. Met sla of zo. Maak toch niet zo’n punt van dat eten. Die Man van mij is gemakkelijk. Heel gemakkelijk. Maar een armzalig bammetje met een al even armetierig blaadje sla, eventueel aangevuld met een plakje tomaat, is toch echt mijn eer te na. Dus rommel ik een soort van salade caprese in elkaar. Zonder het meest essentiële onderdeel, jawel: de basilicum.

Dan wil ik daarvan óók nog per se een foto maken. Waarom? Ook geen idee eigenlijk. Op die foto ontdek ik een soort van chaotische wildplukkerij.  De jongens en meisjes bij het gerespecteerde Foodgawker zouden bij het aanschouwen van zoveel onbenul, driedubbeldikke zuchten slaken. Maar goed, in enkele uren voltrekt zich dergelijk rampspoed en gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.

En dan nu de hamvraag. Wat wil ik met dit geneuzel nu eigenlijk allemaal wereldkundig maken? Dat een mens niet zonder gedegen planning kan? Beter ten halve gekeerd dan ten hele verdwaald? Van dik hout zaagt men planken? Ik heb er lang over nagedacht en kwam tot de volgende conclusie. Dit gaat over Olifanten en muggen. Of specifieker nog: het omgekeerde. Waarvan akte.