Koude start

Dagen die zoveel anders lopen dan het zich om half acht in de morgen doet aanzien. Buiten zijn ze met volle emmers water bezig (in het grensgebied tussen waken en slapen ontwikkelen zich eigenaardige vermoedens). De wake-up lamp is, na een hardhandige opdoffer van mij, zelf in de slaapstand geschoten. Het donzen dekbed voelt als een warme moederschoot. Ik heb geen zin in deze dag. Wie zit er nu in vredesnaam op deze dinsdag 16 oktober 2012 op mevrouw Eetplezier te wachten? Niemand. Alle reden dus om me nog eens behaaglijk om te draaien.

En dan beginnen er honderdduizend neuronen, gelegen ergens tussen mijn oren, kleine boodschapjes te verzenden. Of ik die alsjeblieft ook wil ontvangen? Goed, goed, stil maar. Ik probeer na te denken. O ja, 11.30 uur fysio, postpakketje inpakken en wegbrengen, telefoontje plegen naar moeders huisarts, wasje strijken, stukje schrijven, appels halen.

Vol zelfmedelijden verlaat ik de echtelijke sponde. Brrrr. Het is koud in de Grote Mensen Wereld. Mijn buik laat zielige geluidjes horen. Ik probeer scherp te stellen en zet het mechaniek van spieren, pezen en botten voorzichtig in beweging. Eerst maar eens een grote kop dampende thee. En een cracker met kaas. Niet dat dit nu meteen tot bovenmatige gevoelens van weldaad leidt, maar toch … een mens krijgt wat binnen.

Tegen 11.30 uur ben ik klaar voor gebruik. Gewassen, geschoren, gekleed. Inmiddels zijn ze buiten gestopt met het leeggooien van de emmers water en dat maakt deze dag al meteen een stuk aantrekkelijker. Ik besluit vanmiddag het buitenverblijfje te bezoeken. Er liggen nog allerhande zaken te wachten die ik, vóór de winter definitief toeslaat, hier in huis wil hebben.

Ter plekke is het prachtig weer. Veel zon, beetje wind. Rode wangen, tintelingen op mijn huid. Mijn buik en ik zijn intussen ook weer on speaking terms. Mooi zo.
Op de terugweg koop ik twee kilo appels bij een stalletje aan de kant van de weg. En maak een omweggetje naar de lokale notenboer Westhof. Met vier kilo walnoten kom ik vast en zeker de eerste herfstmaanden door.

Thuisgekomen is er een fijn flesje rode wijn. Met superverse noten. Smikkeldesmikkel. Daarna snijd ik snel een aantal “groentjes”, rasp kaas en kook linguine. Ofwel:  hoe een dag die zo nukkig van start ging, toch nog een heel behoorlijk einde kent.