Mise en place

Ik ben nogal van het “nadenkerige” soort. Soms te overvloedig en te ver uitgesponnen, zodat de vermoeidheid omtrent mijzelve op een gigantische wijze toeslaat. Blijf dan uit mijn buurt; op zulke momenten ben ik verre van aangenaam gezelschap.

Wikken en wegen dus. Overpeinzen. Bezinnen. Reflecteren. Vaak. En veel. Mijn fysieke competentie laat het niet toe, veel energie te verspillen. Er dient doelgericht, adequaat en goed voorbereid te werk gegaan te worden. En wat gaat daar aan vooraf? Juist ….

Mijn "hakketakwerk", voor zover dat de warme maaltijd aangaat, gebeurt kort na het middagbammetje. Zodat voor de daadwerkelijke maaltijdbereiding slechts een korte tijdspanne noodzakelijk is. Da’s best handig, want daarmee creëer ik niet alleen rust in het hoofd, maar ben ik tevens verzekerd van onbezorgde genietmomentjes als het wijntje kort voor het eten uitloopt in twéé wijntjes. Of als het bezoek om kwart voor vijf grijnzend voor je deur staat. Of als de dag vanwege onverwachte wendingen volledig in de soep loopt. Ik pas deze vorm van time-management al vele jaren toe en het bevalt me prima. Hoe vermoeid of bezweet ook, als alle elementen van de maaltijd stand-by staan, kan de inwendige mens gekalmeerd worden. Ook als de koffietijd allang verstreken is.

Ik schrijf 15.33 uur. En geef jullie inzicht in de meest triviale feiten van mijn bestaan. Het leven is een carrousel. Soms zwierezwaai je een opwindend aantal rondjes mee en soms staat de hele kermis stil. Dan veranderen de suikerspinnen in  krentenbollen; de botsauto’s in pas aangeschafte boeken; het spookhuis in mijn eigen stulpje. Een saaie, regenachtige zaterdagmiddag is geboren. Met Karin, met brood. Ik duik onder ....