Viva l'Italia!

Met in het achterhoofd een gezellig Italiaans onderonsje gecombineerd met een keur aan lokale specialiteiten én een heerlijk warme en diepdonkere Toscaanse wijn, schafte ik mij deze Serego Alighieri Possessioni Rosso 2009 aan. In de naïeve veronderstelling dat deze misschien wel zo’n beetje hetzelfde zou kunnen smaken. Voor iedereen die aan mijn geestelijke vermogens gaat twijfelen: na mijn uitvoerige lofzang over de destijds gedronken wijn én alle mogelijke beschrijvingen qua geur, smaak en kleur, aan een slijtermevrouw van uitstekende reputatie, beweerde zij dus dat “deze wel zo’n beetje hetzelfde zou kunnen smaken”. Slijtermevrouwen en meneren zijn niet te vertrouwen. Ik zei het al eerder.

Volgens de beschrijving zou ik van de geur alleen al een goed gevoel moeten krijgen. In de smaak aroma’s van rijpe kersen, rode bessen en pruimen. Perfect in balans qua zuurte. Een evenwichtige wijn waar ik heel vrolijk van zou worden.

Genoemde vrolijkheid blijft, na het ontkurken, lang uit. Ook na het walsen, de vijfde, grote slok, een ander glas en de allengs aangerukte kaas. De geur blijft vlak, wat zurig en vooral erg aards. De smaak is wel een beetje fruitig, maar tegelijkertijd ook vrij hard door de nog aanwezige tannines. Van rijp fruit weinig te merken. Van evenwicht nog minder. De nasmaak van cacao is misschien nog wel het meest prominent aanwezig.

Nou, daar zitten we dan. Met hoog opgeklopte verwachtingen en het weekend voor de deur met een enigszins zurig mondje naar elkaar te koekeloeren. Gelukkig biedt het wijnrek een geruststellende aanblik. De Man hijst zich overeind. Ik hoor een zacht plopje. En drie minuten later zitten we tevreden te genieten van een prima slobberwijntje. Brampton Shiraz, Zuid-Afrikaanse wijn, te koop bij AH voor € 7,99. Opgenomen in de Grote Hamersma. Het gestoofde fruit vliegt ons om de oren, evenals de volle, krachtige smaak.

En toch: het had zo mooi kunnen zijn. Met de zonnige geuren van het Italiaanse land en een lange afdronk aan vervlogen herinneringen. Het mocht niet zo zijn. Of zoals de Italianen zeggen: La vita è come un albero di natale, c'è sempre qualcuno che rompe le palle. (Het leven is als een kerstboom; er is altijd wel iemand die de ballen breekt).