Als opmaat naar Valentijnsdag

Het wordt een leuke dag morgen. Voor de verliefde jonge mens. Marsepeinen harten en donkerrode rozen zijn dan gemeengoed. Romantisch samenzijn. Vonken die eraf spatten.

En terecht. Want de liefde moet gevierd worden. Leven in liefde is een groot voorrecht.

Ook ik zat ooit op die roze wolk. Liefde, afwas en wijn. En voor al die jong verliefden: laat je vooral niet afschrikken door die laatste regel. Echte Liefde overwint altijd, zelfs na een keer hartgrondig vloeken.

Rechte rug

Toen ik nog jong en recht van lijf en leden was
en jij behoorde tot de ongewervelden van die tijd
beslisten de vele vieze glazen om ons heen

samen te blijven om toch in ieder geval de afwas
tot een zichtbare bezigheid te maken, welke
in tweevoud en in opperste staat van wellust

nooit een einde kende. Hoe wij dachten
met één hand de liefde te kunnen lezen,
terwijl de moeders de stofnesten achter
onze onopgemaakte bedden vandaan krabden

en wij in hun ogen zagen dat ze liever niet,
of eigenlijk ook weer wel, in onze schoenen
wilden staan (die dan wel eerst gepoetst
moesten zijn). Want de liefde, de liefde,

daar draaide het toch allemaal om.

We knoopten de ochtend aan de avond,
vlochten een hongerig verbond en dronken
maandenlang van het net ontwaakte leven.

Pas toen ik de wijn door jouw open handen
liet glijden, hervonden de dagen hun namen
en voor de allereerste keer vloekte ik

op jouw strakgespannen ruggengraat.

© Nell Nijssen (03-08-2009)