My Super Bowl

Er hing een vibratie in de lucht toen we elkaar voor de allereerste keer zagen. Het was liefde op het eerste gezicht. Hij was een zwijgzaam type en keek me slechts doordringend aan. Ik stamelde van verliefdheid dat ik hem wilde. Hem alleen. Mijn robuuste rots in de branding. Zo onverwoestbaar. Zo sterk om te zien. En toch zo verfijnd en elegant met zijn roomwitte voorkomen. Zonder hem zou mijn leven voor altijd grauw en saai blijven. Met hem aan mijn zijde zou alles wat ik samen met hem aanraakte, veranderen in vloeibaar goud.

Maar kennelijk was de tijd er nog niet rijp voor. Ik aarzelde veel te lang en veel te veel. Van zijn kant hoefde ik niet veel initiatief te verwachten. Een soort van bescheiden ingetogenheid was misschien wel zijn grootste charme. Na die eerste ontmoeting dook hij nog vaak op. Op diverse locaties en altijd onverwachts. Mijn verliefdheid nam daardoor steeds heftiger vormen aan.

Gisteren zijn we dan eindelijk een verbintenis aangegaan. Voortaan leven we voor altijd onder één dak. En of mijn bestaan nu plotseling verandert is in een bouquetreeks-story? Roze wolken, melk en honing, het eldorado? Welnee, hij is niet de ridder op het witte paard en ik ben (gelukkig) niet opeens verstrikt geraakt in een overspelige affaire. Hij is en blijft een gewone schaal, een ordinair stuk aardewerk.

Maar als ik naar hem kijk, voel ik me zo vreselijk gelukkig. Niemand koopt een product óm het product; wij allen kopen een droom, een illusie. En dat is precies waar dit stuk voor bedoeld is. Want als ik behoedzaam mijn handen om zijn middel leg, waan ik mij de Prinses der Patisserie. Ik, die in haar hele bestaan nog nooit één fatsoenlijke cake heeft kunnen bakken, voelt zich voor even, o héél even maar, de Nederlandse Mary Berry.