Sterrenstof en suikergoed

Ons mam zit tot over haar oren in de rotzooi. Volgens de door haar gestelde normen dan. Want als controlfreak zijnde, is ieder stofje dat om haar heen dwarrelt, er één teveel. En momenteel vallen er niet alleen stofjes, maar zelfs hele brokken puin naar beneden. Nou ja, niet in haar woonkamer, ook niet in de keuken, en eigenlijk ruimen die bouwlui met die ontzettend grote, vieze schoenen ook wel alles netjes op aan het eind van de dag, maar toch ….

Het appartementencomplex waarin ons mam woont, had last van betonrot. Dan komt er een legertje tot de tanden toe bewapende bouwmannetjes en die maken het zaakje weer helemaal fris en fruitig. Kijk, daar is ons mam wel voor te porren: een nieuwe, in perfecte staat, spic en span zijnde woonomgeving. Waar ze echter bepaald niet dol op is zijn de mannetjes die erbij horen. Met hun brutale koffievragende oogopslag, de beruchte, grote schoenen waar áltijd viezigheid aan kleeft en bovenal de rumoerige exercities waarmee ze al beginnen als de dag haar ogen nog niet helemaal open heeft. Boink. Boink. In het schemerdonker. In een seniorenflat. In een maand die de annalen ingaat als de natste maand ooit. Dan moet je wel héél stevig in je steunkousen staan, om niet ten onder te gaan.

Gelukkig kon ze dagelijks haar toevlucht nemen tot de alternatieve hulplijn. Man en ik hebben de eindeloze stroom bouwverhalen geduldig tot ons genomen. Beter nu luisteren, dan later moeten fluisteren, was het devies waar we elkaar herhaaldelijk aan moesten herinneren. 
Maar gisteren was de dag dat, volgens een schrijven van de uitvoerder, alle stofoverlast tot het verleden behoorde. De zaak was zo goed als geklaard, dus worden Man en ik met gepaste spoed ontboden. Niet alleen om het plakband (bedoeld om de overload aan stof buiten te houden) van de ventilatieroosters te verwijderen, maar tevens om de voorraad (klei)aardappelen, biologische appeltjes en de onmisbare savooiekool aan te vullen.

Dus reizen we af naar West-Brabant. Met bovengenoemde proviand. Plus verse walnoten, medjool dadels en een grote pan kerrieragout. Want hoewel ze nog dolgraag haar eigen potje kookt, vindt ons mam een maaltijd voor drie bereiden toch echt een brug te ver op haar leeftijd. Bovendien: met die moderne eetgewoontes van ons, is het niet gauw goed. Denkt ze. Ik vind het prima zo.

Nadat alle karweitjes geklaard zijn, rommelt ze nog wat verder in haar keukentje. Want ja, zo met z’n drieën in huis, wordt het toch al snel redelijk chaotisch. Denkt ze.
Ik laat haar even zichzelf zijn. Intussen zoeken mijn ogen naar pap, die in zijn zilveren lijstje prominent vooraan op de tv-kast staat. Zoals altijd zeg ik in gedachten: hoi pap. Hoe is het daar? En zoals altijd bijt ik mijn onderlip kapot. Mijn blik dwaalt verder. Naar de almaar uitdijende Yucca die zo vreselijk in de weg staat; de geborduurde schilderijtjes aan de wand, de muziekcassettes en de CD’tjes keurig op een rij. Het voelt allemaal zo vertrouwd, het is de omgeving waarin ik ben opgegroeid. Ik hoor een zucht ontsnappen. Zelfs na 15 jaar blijft het moeilijk mijn ouderlijk huis te bezoeken met daarin die ene, lege stoel.

Om half vijf maakt mam plaats op de salontafel en verschijnt de wijn. Plus de sjippies. Aangevuld met nootjes. Niet dat ze het ooit zegt, maar in haar ogen lees ik hoe gezellig ze dit vindt. Borrelen, in gezelschap van maar liefst twee paar oren die naar haar luisteren. Ze gaat er eens goed voor zitten.

Dat buurman zijn huis niet verkocht krijgt, dat de verzekeringspremie verhoogd is en ze nu ook geen adviseur meer heeft, dat ze de nieuwe Bonuskaart van Appie per post heeft gehad, maar niet begrijpt wat ze bedoelen met activeren, of wij ook gezien hebben dat het stel in de laatste aflevering van 2 voor 12 zo vreselijk veel moest opzoeken en uiteindelijk toch wonnen en dat ze geen horror-winter wil, zoals de krant voorspelt, want hoe moet het dan met haar boodschapjes? Ze moet toch eten?

Waarmee we komen op het voor haar meest belangrijke moment van de dag: de avondmaaltijd. Want o, o, wat vindt ons mam het nog leutig om haar potje te koken. Geen voedselzandlopers of andere nieuwerwetse fratsen, maar degelijke Hollandsche Kost. Aardappeltjes, spruitjes, een slavinkje. Aardappeltjes, rode kool, een karbonaadje. Sinaasappelsap. Appels. Volkorenbrood. That kind of stuff.

Opgetogen vertelt ze dat ze afgelopen week voor de eerste keer dit jaar boerenkool heeft gegeten. Lekker dat-ie was! Allemaal flauwekul dat er eerst vorst overheen moet zijn geweest. Volgende week wil ze zuurkool maken. En willen wij dan volgende keer weer eens mosselen meenemen? Het is ook al heel lang geleden dat we uit eten geweest zijn en o ja, die biologische appeltjes uit Zeeland zijn écht veel lekkerder dan die uit de supermarkt. Mam geniet zichtbaar van al die (w)etenswaardigheden.

Ondertussen drukt ze me haar Ipad in handen. Of ik haar even kan helpen met Candy Crush. Zó verschrikkelijk moeilijk. Er blijft altijd wel één snoepje staan. Ze nipt tevreden van haar Chardonnay en kijkt me uitdagend aan. “Toe dan, level 65, help eens even, jij weet wel hoe dat moet”. Vertwijfeld staar ik naar de bonte verzameling snoepjes. “Lukt ’t niet?”, roept ze na tien zetten, met een zweem van triomf in haar stem. Na drie spelletjes geef ik de pijp aan Maarten. De chocolade vliegt me om de oren.

“Dan nemen we nog maar een wijntje”, zegt mam, terwijl ze het schaaltje met nootjes nog een keer bijvult. Hiermee stappen we naadloos over van de virtuele wereld naar het Echte Leven. In gezelschap van elkaar, een alcoholische versnapering onder handbereik en het één en ander te knabbelen, is het IRL zo slecht nog niet. Zonder die onnozele snoepkraam met zijn wanstaltige chocolade, zonder Bob de Bouwers met hun krijsende radio’s, maar vooral - niet geheel onbelangrijk voor het broodnodige gevoel van welbehagen - zonder die ellendig neerdalende stofdeeltjes. Waarvan akte. Met de groeten van ons mam.