vrijdag 29 maart 2013

Zout gegeten

Sinds gisteren heb ik een verhoogde bloeddruk. Dat komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ik consumeer graag hartigheden, maar zo zout als gisteren heb ik het nog niet veel eerder gegeten. Er gebeurt van alles binnen een tijdsbestek van enkele uurtjes. Bloeddruk stijgt, hartslag versnelt.

Het begint met een paar telefoontjes. Bij de apothekersassistente heeft de lente al duidelijk toegeslagen. Op uiterst opgewekte toon vertelt ze me dat er besloten is mijn medicatie tegen een te hoog cholesterol te verhogen van 10 naar 40 mg. Wat zegt u? Nieuw protocol? Nederlandse Vereniging van Huisartsen? Onderling overleg? Met wie? Niet met mij, dacht ik. Zeggu? U belt nu toch om het uit te leggen? *knars*

Tring. De energieleverancier vraagt waarom ik van die abnormaal hoge meterstanden heb doorgegeven. Ben ik wellicht een wietplantage begonnen?
Huh? Waar hééft u het in hemelsnaam over? Ik noteer de meterstanden en neem die over op de mij toegezonden kaart. Maar zal ik u een eindje op weg helpen? Heeft u al gezien in uw scherm dat uw netwerkbeheerder vorig jaar tarieven en meterstanden heeft omgewisseld en mij na een klachtenprocedure van circa 5 maanden in het gelijk heeft moeten stellen? Zou het wellicht daarmee te maken …… etc.  Het wordt verdacht stil aan de andere kant. *zucht*

Op pad dan maar. Wat frisse lucht zal me goed doen. Eerst groente voor vanavond. Bij de geitenwollensokken toko ligt de verlepte sla treurig naast de fris bruin opgekrulde andijvie en de ernstig gerimpelde pastinaken. Geen groente, ook goed. Daar zullen ze vrolijk van worden thuis, nu de vleesconsumptie ook al naar dramatische dieptepunten is gedaald. Op deze manier wordt het wel een erg povere maaltijd. 

Bestelling ophalen. Kostprijs: iets meer dan een brood. Wat zeg ik? Meer dan honderd broden. Nog niet binnen? O. Het beeldscherm geeft geen antwoord, ook al kijkt de gelgekuifde jongeman er langdurig naar. Vijf volle werkdagen om van filiaal naar filiaal te vervoeren? Is dat gebruikelijk? Kweeteigenlijknie, antwoordt het menneke, terwijl hij een overdreven belangstelling aan de dag legt voor een piep die uit zijn broekzak lijkt te komen.*slik*

Broek voor de Man. Ik moest vroeg in het seizoen komen, zeiden ze. Ziet u de sneeuwvlokjes op mijn jas misschien? Dit heet vroeg. Oké. Kijken. Beeldscherm er weer bij. Moeilijke maat, die 47. Lengtemaat hè, lacht het meisje vrolijk, uw man heeft lange benen. Kijk, zo leer ik weer wat bij na 33 jaar samenzijn. *grmpfff*

Nog niet aangetast door de schade die hoge bloeddruk kan veroorzaken, haal ik mijn kortingscheque van het luchtjesparadijs (Hier Parijs, Hier Parijs) tevoorschijn. In een uiterst persoonlijke brief laten zij weten dat ze, speciaal voor mij, een schitterende aanbieding hebben. Wow, mijn polijstmiddel voor de helft van de prijs, mét glim-glimtasje en nog wat mooimakertjes. Da’s pas boffen. Ik moet wel snel komen.
Uitverkocht, roept het blozende appelwangetje. De eerste dag al. Denk niet dat het nog komt. De empathie van het verse plamuurwerkje is aandoenlijk. Onlangs genoten verkooptrainingen staan gebeiteld in haar omhoog wijzende mondhoeken. De klant heeft altijd gelijk. Ook als hij geen gelijk heeft. Ik probeer nog te mompelen dat ik, onder mijn vermomming, feitelijk gewoon  Antoinette Hertsenberg ben, maar voel tegelijkertijd de eerste druppels van de bui al langs mijn nek glijden.

Met enige weemoed laat ik de tijd van twintig jaar geleden de revue passeren. Toen muntjes nog gewoon bij een spaarbank konden worden gestald, om het daar na verloop van tijd weer op te halen, inclusief een paar handjes extra. Hoe men (lees: ik)  daarna naar de winkel snelde om te luisteren naar wat een enthousiaste verkoper mij allemaal te vertellen had, een weloverwogen keuze te maken om thuisgekomen nog dagenlang in de wolken te zijn met het recentelijk aangeschafte product. Alles deed het; alles was prima in orde, alles was zoals ik verwacht had.

Het is inmiddels jaren geleden dat ik mij in de wolken voelde met een aankoop. De zachte, witte wolken van weleer hebben plaats gemaakt voor dreigende donderwolken. Wolken waar je hoge bloeddruk van krijgt.

2 opmerkingen:

  1. Mijn beste vriendin vraagt zich op zo'n dag dan af "of er ergens nog een balie is waar ze iemand overheen kan trekken..." en gaat dan braaf naar huis en belt mij. Lekker van je afschrijven, blijven ademen en hopen dat het morgen beter gaat....
    En ondertussen geniet ik van je recepten!
    liefs, Karin

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hihi, je vriendin en ik hebben hetzelfde temperament misschien? Zolang jullie mijn blog blijven lezen, heb ik geen psych nodig, dat schrijven zit in me, dus mij krijgen ze niet zomaar klein ;-))
    Dank voor je sympathieke reactie!

    BeantwoordenVerwijderen

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...