Poupée de cire, poupée de son

Ik was negen toen opa zijn pet op de knop
van de leunstoel hing. Zijn stem leek ouder
dan voorheen.

Het kind. De auto die niet stoppen kon.
Omhoog gebogen prikkeldraad.

De naald kraste voor altijd een diepe groef
in de winnares van het Eurovisiesongfestival.

Niemand keek nog naar de kachel. Alleen ik
zag drie gebogen koppen in een breekbaar micaruitje.

Het werd stil in huis. En stervenskoud.

De muziek hoor ik nog wel eens.
Maar nooit meer zonder tik.

© Nell Nijssen (20-10-2013)