De Gecroonde Liefde - Vlissingen

Zeeland liet zich vandaag (lees: gisteren) van haar beste kant zien. Precies zoals zij in de ANWB-gidsen wordt aangeprezen: strakblauwe lucht, overdaad aan zon en een fijn, straf windje voor de watersportliefhebber. Een ideale provincie met voor Elck wat Wils.

Na een kort fietstochtje in onze omgeving, rijden Man en ik (met de auto) naar de kust, richting Vlissingen. Deze plaats heeft een rijk maritiem verleden, wat terug te vinden is in de vele gevelstenen. Op de boulevard prijkt een standbeeld van ’s lands meest onverschrokken admiraal Michiel de Ruijter. Het is dus niet zo vreemd dat het maritiem opleidingsinstituut, eveneens gelegen aan de boulevard, zijn naam draagt.

Hoewel Man en ik dol zijn op een lange wandeling over deze boulevard met zijn vele terrassen, is ons eerste doel een bezoek te brengen aan de vandaag geopende winkel van ’t Hof Welgelegen. Deze winkel vol biologische groenten, fruit, kruiden en andere spullen, is gelegen aan de Walstraat 43. Alles ligt er keurig uitgestald, het brood van Menno is ook hier verkrijgbaar en er zijn een aantal tafeltjes neergezet om rustig koffie of thee te kunnen drinken. Kortom, de doelstelling zoals Esther en Ard van de Kreeke zich gesteld hebben, nl, ’t Hof Welgelegen uit te laten groeien tot de moestuin van Middelburg e.o., is met deze winkel opnieuw een stapje dichterbij gekomen.

We bezichtigen het Dokje van Perry; een voormalig droogdok van de Koninklijke Schelde, dat nu uitgegraven en geheel gerestaureerd het middelpunt is van een compleet nieuwe woonwijk, het Scheldekwartier. Na een uurtje geslenterd te hebben door smalle straatjes, komen we aan bij het Muzeeum, met daaraan gekoppeld brasserie De Gecroonde Liefde. Het kleine terras biedt uitzicht op de jachthaven en op het Arsenaal. We besluiten er halt te houden om onze kelen te smeren.

Van binnen ziet het er lekker fris uit. Witte wanden en een witte stenen vloer. Donkerbruine houten tafels met stijlvolle bloemenvaasjes erop. Makkelijke leren stoelen erbij. Aan de wanden hangen schitterende zwart-wit foto’s met strand- en zeegezichten, helemaal passend bij deze plek. De keuken is open, zodat je de witte brigade aan het werk kunt zien; iets wat ik zelf altijd als bijzonder prettig ervaar (bij smoezelige doekjes, onduidelijke verpakkingen of  meisjes/jongens die er weliswaar drukdoend uitzien, maar geen idee hebben waar ze mee bezig zijn, kun je altijd nog kiezen voor de vluchtweg). Dat is bij de Gecroonde Liefde gelukkig niet aan de orde. In de keuken is men bezig met het maken van een proper deegje en de bediening is, hoewel niet erg spraakzaam, op de juiste plaatsen aanwezig.

Ze zijn hier duidelijk op de duurzame toer met organic thee van mr. Jones en Earth koffie (Mocca d’Or). Of dat aspect ook in het eten is terug te vinden, laat zich raden. In ieder geval geeft de menukaart hier geen antwoord op. Jammer eigenlijk, want ik ben als “toevallig passerende gast” altijd erg nieuwsgierig naar de filosofie achter een onderneming.  Juist op basis van de indruk die dat op mij achterlaat, laat ik mij in de toekomst leiden tot wel/geen vervolgbezoek. Enfin, Man en ik hadden in ieder geval een prettige verpozing hier en wierpen daarna nog een snelle blik in het (deze dag gratis te bezichtigen)  Muzeeum met een overdaad aan maritieme bezienswaardigheden.