Plichtsbesef en ander ongemak

 

Als ik – op de twintigduizend vierhonderd zestigste dag van mijn leven - met een woeste zwaai de klokradio het zwijgen opleg, voel ik me moe. Doodmoe. Ik wil slápen, lang en veel. Voor altijd ongestoord slapen. Razendsnel probeer ik me te herinneren wat voor dag het is, hoeveel afspraken te wachten staan. Jezus, dinsdag.

Ik besluit me ziek te melden (straks agenda inzien om de laatste verzuimdag na te kijken). De telefoonhoorn ziet er plakkerig uit (briefje wegleggen voor de hulp dat ze daar beter op let), intussen zoek ik wanhopig naar een geloofwaardige heesheid in mijn stem.
“Denk je dat het allemaal lukt?” hoor ik het mannetje vragen.
“Ik denk ’t niet”, antwoord ik, terwijl ik hem met veel lawaai zijn Mac, Samsung, sleutels en portemonnee bij elkaar zie graaien.

Futloos hang ik even later over de Villeroy & Boch Pure Stone wastafel. Is dat kalk daar? Nu al? Briefje….antikal. Dadelijk even het boekje met Onderhoudsadvies voor uw Sanitair erbij zoeken. Te hardhandig strijk ik de rimpels in mijn voorhoofd glad (anti-aging creme halen) en probeer een aantal onwillige lokken de andere kant op te vouwen (kapper bellen, ook voor hem). Shit; wat zie ik er uit, hoe krijg ik in godsnaam mezelf opgepept? Vitaminen! In de Murano fruitschaal ligt slechts een verschrompeld eenzaam appeltje (mannetje bellen, multi’s meenemen).

Een sluimerende rilling overvalt me als de bel gaat. Ik duizel de gang door en weet vrijwel direct dat ik hiermee de meest onvergeeflijke fout van mijn leven bega. Iets wat op een enorme stofzuiger lijkt, sleurt me naar buiten. De lucht ziet er angstaanjagend zwart uit. Geen licht, geen tunnel. Krampachtig houd ik me vast aan de deurpost en roep radeloos: “Wacht, wacht nou even! Ik moet nog een blogje schrijven over Mijn Laatste Dag. Morgen is de deadline”.