Zie de maan schijnt

 

Het Grote Weermasjien was vandaag out of order. Defect. Kaduuk. Pas tegen de avond, toen de eerste schemerlampen al ontstoken waren, kwam de Supermonteur kennelijk orde op zaken stellen. Lichtelijk aan de late kant, vond ik. Dan hoeft het voor mij ook niet meer.

Een heuse binnen-blijfdag dus. Met allerhande ouderwetse, zondagse genoegens. Zoals daar zijn: anderhalf uurtje strijken (mens, mens, wat krijg je het daar warrum van); soepje maken (van de peterseliewortelen die zich onderhand stierlijk lagen te vervelen in de 0-graden-zone) en diverse rondjes “zappen” langs culinair vermaak, zowel in beeld als geschrift. Met de thermostaat op ruim 21 graden, wijn binnen handbereik en een schaaltje fijne hapjes.

O ja, laat ik vooral ook niet vergeten melding te doen van de verrukkelijke appeltaartjes die de Man bakte, dit in een laatste poging om deze Zondag nog te redden voor een totale ondergang. Nee, er viel weinig te klagen vandaag. Morgen wordt een heel ander verhaal. Het ziet er naar uit dat het Grote Weermasjien kuren blijft vertonen. Zelfs sneeuw gaat uitspugen. Terwijl alle werkgevers om 07.30 uur ongeduldig staan te turen waar hun geldverdienende dienaren blijven, ploetert de voltallige beroepsbevolking zich door  winterse buien.

Bovenstebeste Bazen van Nederland, ga niet meteen in de sputterstand als uw trouwe krachten morgen misschien een kwartiertje later zijn dan gewoonlijk. Niet alles in het leven draait om tijd en geld. Kinderen willen hun ouders veilig zien thuiskomen. Mannen hun vrouwen. Vrouwen hun mannen. Elkaar na een vermoeiende werkdag opnieuw in de armen sluiten. Waarna het hele gezin, handenwrijvend en rozig van de kou, gezellig aan tafel gaat. Zodat de dampende pan boerenkool met worst in zijn geheel soldaat kan worden gemaakt.