Bikinilijnen in de sneeuw

Ik heb eindeloos veel geduld, al zeg ik het zelf. Probeer altijd tolerant te zijn, niet te snel te oordelen en de aardse zaken die bij het leven horen, van de luchtige kant te benaderen. Want alles is relatief. Zonder zon geen schaduw, etc.

Maar als ik - en gelukkig ben ik niet alleen – na vijf maanden druilerige somberheid eindelijk eens een sprankje ZON wil voelen, gewoon omdat we daar met z’n allen zo broodnodig aan toe zijn en het gaat doodleuk sneeuwen, dan wordt het zelfs mij te veel. Herkent er iemand dit gevoel misschien?

Stampvoeten, naar het reisbureau hollen met in je hoofd 10 dagen Canarische Eilanden, alle wollen dekentjes die zich in je huis bevinden verzamelen om je er voor eeuwig in te wikkelen? Je beste pruilgezicht opzetten. Met een frons die door geen Botox-injectie meer valt weg te werken, een ketel water opzetten. Voor de meest hete thee die maar mogelijk is. Of een beker chocomel met scheepsladingen koekjes. Die allemaal op moeten. Je wegfrommelen in het verste hoekje van de bank. Om iedereen die te dicht in je buurt komt, toe te snauwen dat de bank van jou is. En van niemand anders. En ja, dat geldt óók voor de wollen dekentjes en de koekjes.

Om in deze gemoedstoestand sla te gaan eten, is zeer waarschijnlijk de Goden verzoeken. Maakt me mooi niet meer uit. De eerstkomende vijf dagen blijft het toch dekentjesweer volgens alle weervoorspellers. Dus husselde ik veldsla, eetrijpe avocado, zoete pruimtomaatjes en pittige feta door elkaar en at daarbij een heel stokbrood op. Met dikke lagen roomboter. Geeft niks. Want onder al die dekentjes zijn je love-handles toch voor iedereen onzichtbaar. Dag lieve mensen, ik kruip weer snel terug in mijn warme coconnetje ….