Wij zouden ons in die tussentijd zien te vermaken met enige vorm van sightseeing. Kan heel leuk zijn, dat laatste, behalve bij temperaturen van 35 graden, geen zuchtje wind en geen schaduw om in te vertoeven.
Enfin, die bewuste dag geeft het meetstation Goes 16 graden aan. Mijn ijkpunt, de tv-toren, oogt grijs en mistig. Dat is over het algemeen een slecht voorteken. Die dag vind ik het niet erg. In gedachten stuur ik alle weermannetjes opnieuw naar school, vervloek (oei, een doodzonde) alle op sensatie beluste mediajongetjes en - meisjes die tegenwoordig niets liever doen dan van elke sch.... een opgeklopte donderslag te maken. Met opgelucht gemoed gaan we daarna op pad.
Bij de garage dragen we onze trouwe vierwieler over aan een team zorgzame stofjassen. Dat hij daar in goede handen is, weten we uit vorige ervaringen. Da-ag tot over een paar uurtjes, lief otootje!
Waar het anders aan de Vlissingse stranden altijd gezellig druk is in de zomermaanden, ligt de zandvlakte er nu behoorlijk desolaat en triest bij. Zo dus:
Gelukkig komt deze wit gevederde jongeman me gezelschap houden. We staan oog in oog. Ondanks mijn fobie voor alles wat vleugels heeft, weet hij van geen wijken, zodat ik alle tijd om mijn camera op hem te richten.
Verderop trotseren een stel stoere vissers de krachtige wind. Zonder al die joelende badgasten is er eindelijk plaats voor hen. Het is ze gegund. Nou ja, voor één dag dan ...
En hier is Michieltje, onze maritieme held. Admiraal Michiel Adrianszoon de Ruijter, geboren in Vlissingen, begraven in Amsterdam. Tussen 1636 en 1676 was hij de schrik der zee. Met Zeeuwse vastberadenheid wist hij vele zeeslagen te winnen. Wie kent hem niet?
Bij dit bronzen beeld van Herman Bisschop (man met sigaret) moet ik altijd even stil blijven staan. Het fascineert vanwege de enigszins mysterieuze pose. Oordeel zelf:
Hierna wordt het de hoogste tijd voor een kleine versnapering. Man en ik zetten koers naar de Gecroonde Liefde. Ik schreef er hier al eerder over. Lunchtime: een heerlijke salade met geitenkaas aan de andere kant van de tafel, voor mij een sandwich BLT.
Op dat moment keuvelen we nog volledig ontspannen en monter over die snikhete dag die ons hittestress zou bezorgen, maar nooit kwam. Sterker nog: bij het verlaten van De Gecroonde Liefde miezert het zelfs. Ons humeur wordt er al even wisselvallig van.
Dat wordt er niet beter op als wij het oto-hulpverleningsteam horen zeggen dat zij nóg een kleine ingreep nodig achten. Op een later tijdstip wel te verstaan. Mankracht en materiaal ontbreekt op dat moment. Het spijt ze, volgens de opper-stofjas. Lijdzaam horen we het verhaal aan, wetend dat onze technische kennis op autogebied niet verder reikte dan het vullen van de dieseltank.
Maar goed, wat 'beure mot, mot 'beure, luidt een oud Zeeuwsch spreekwoord. Als die dag is aangebroken zal ik naar alle waarschijnlijkheid alsnog gestraft worden voor mijn doodzonde (zie boven). Althans, zo beweren godsvruchtige lieden alhier. Dan zal de zon een verschroeiende hitte verspreiden, terwijl heel Vlissingen overspoeld dreigt te worden door recreanten die niet alleen het volledige strand bezet houden, maar tevens alle zitplaatsen onder parasols op de terrassen. God straft altijd, zo zal dan blijken. Ik denk dat ik er goed aan doe mijn rozenkransje weer eens tevoorschijn te halen ....
Mooi verhaal. Is die man met sigaret nieuw? Kan die mij niet herinneren.
BeantwoordenVerwijderenNou Nel, die rozenkrans heb je voorlopig nog niet nodig. En weet dat, áls het mooi weer is, ik bijna zeker één van de recreanten op het strand ben!
BeantwoordenVerwijderen@Paul, naar mijn idee staat de man met sigaret er al vele jaren, hoor!
BeantwoordenVerwijderen@Myriam: wist je dat onze kustlijn heel erg lang is ;-))) Donderdag a.s. worden we terug verwacht. Als - ik zeg áls - het strandweer is, ben ik te vinden bij Panta Rhei