Pijnboompitten

Jullie kennen waarschijnlijk het verhaal van de pijnboompitten. De bolvormige, dikke soort (de Chinese) geven een bittere nasmaak in de mond die bij sommige mensen dagenlang kan blijven hangen. Alles wat je daarna eet wordt overheerst door die vieze, bittere smaak. Je kopje koffie kan er zelfs van tegenstaan. De Schoonzus heeft het aan den lijve ondervonden en heeft het als een verschrikking ervaren.
De puntige, langwerpige zijn van Europese herkomst en daarvan valt niets te vrezen.

Vandaag wilde ik verse pesto maken. Dit keer zou niets of niemand mij nog een oor aan naaien (er staan er immers al twee); uitsluitend de Europese mochten mee naar huis. De drie Islamitische winkels in mijn buurt vielen af. Ik had het (vooringenomen) idee dat zij eerder Chinees spul zouden verkopen dan hun collega-supermarkten.

Op weg naar de supermarkt met de geleende naam van een olifant.  Aangekomen bij het schap zuidvruchten, pitten en noten sloeg de twijfel reeds toe. Waren deze in het transparante doosje nu echt langwerpig? Hmm, moeilijk, moeilijk. En wat hadden ze een verdacht gele kleur. Uiteraard geen enkele informatie over de herkomst op het etiket re vinden. Doosje terug in het schap. Op naar de concurrent met de duurdere prijzen.

Appie had op liefst drie plaatsen (winkelinrichters hebben psychologie gestudeerd) zijn pitten verstopt. Handig voor de klant die nog snel voor de avondmaaltijd zijn boodschapjes moet doen. Maar dat terzijde. Mooi, met drie verpakkingen kon ik tenminste écht aan het vergelijken slaan. Maar hoe goed ik ze ook bestudeerde, in alle drie de zakjes zag ik eeneiige tweelingen zitten. Identiek aan elkaar dus. Geen zinnig mens is in staat om de zon met een andere zon te vergelijken. Domweg omdat er geen ander exemplaar voorhanden is.  Qua kleur waren ze echter allemaal wel  bleker dan degenen in de Olifanten supermarkt en dat leek mij een goed teken (zie foto boven). Vooruit met de geit dan maar, naar huis en pesto draaien, desnoods met Chinese pitten. Soms moet een mens beslissingen durven nemen.

De pesto lukte goed. Héél voorzichtig nam ik een klein theelepeltje ervan. Lekker! Het theelepeltje werd een eetlepel. Geen smaakafwijkingen tot dan toe. Er begon niets te branden op mijn tong, er was geen bittere smaak, het was eigenlijk gewoon superlekker!

Wat blijft is de twijfel. Heb ik nu Europese of Chinese pijnboompitten gebruikt? Als ik wel Chinese heb gekocht, ben ik er dan misschien ongevoelig voor? Of zijn er wellicht verschillende soorten Chinese? Waren de pitten die de bekende nare smaak veroorzaakten vervoerd in verontreinigde containers? Kwamen ze uit een bepaalde streek? Bestaat er een combinatie van voedingsmiddelen waardoor de bitterheid  de overhand krijgt? Heeft de ene mens meer of andere smaakpapillen dan de andere?

Vragen. Vragen. Zoveel vragen. Mijn oproep aan iedereen: kan er iemand uitsluitsel geven omtrent deze vervelende kwestie? Liefst met duidelijke foto’s, zodat vergissen bij de aankoop onmogelijk wordt? Want zeg ik nou zelf: met een hoofd vol vraagtekens achteraf  heb je alsnog een vervelende nasmaak.