Casarecce met broccoli, ansjovis en pijnboompitten

 

Ingrediënten:

40 gr gedroogd broodkruim
3 gezouten ansjovisjes of 6 ansjovisfilets op olie
zeezout en versgemalen peper
450 gr broccoli, in roosjes
1 eetl knoflookolie
4 eetl olijfolie
1 teen knoflook, fijngehakt
1 verse rode chilipeper, fijngehakt
30 gr pijnboompitten
20 gr sultana rozijnen
400 gr casarecce (moeilijk te verkrijgen, ik gebruikte cavatelli)
60 gr verse caciocavallo of pecorino
60 gr gerijpte caciocavallo of pecorino

Bereidingswijze:
Rooster het broodkruim in een droge koekenpan op halfhoog vuur mooi donkerbruin. Laat het niet verbranden!

Spoel gezouten ansjovis zorgvuldig af en dep ze droog. Haal je duim rustig onder de middengraat door om hem los te halen en trek de graat eruit. Laat ansjovisjes op olie goed uitlekken.

Breng een grote pan met gezouten water aan de kook (groot genoeg om later ook de pasta toe te voegen), doe de broccoli erin en kook hem beetgaar.
Schep de groente uit de pan (bewaar het kookvocht) en dompel hem in ijswater om het kookproces te stoppen en de groene kleur te behouden.
Giet de broccoli af, dep de roosjes droog en hak ze iets kleiner.

Verhit de knoflookolie in een pan en roer de ansjovisjes met een houten lepel erdoor tot ze zijn “gesmolten”. Pas op: laat niet verbranden! Meng het broodkruim erdoor en zet dit opzij.

Verhit de olijfolie in een grote pan en bak de knoflook en chilipeper heel kort. Voeg de broccoli toe en roerbak tot hij goed heet is, voeg zout en peper, pijnboompitten en sultana’s toe en roer alles nog een paar minuten om.

Breng het broccolikookvocht weer aan de kook, doe de pasta erin en kook deze circa 1 minuut korter dan op de verpakking staat aangegeven, zodat hij beetgaar wordt.
Giet af, bewaar een beetje van het kookvocht, en schep de pasta een minuut lang door de broccoli. Voeg zo nodig nog wat kookvocht toe om de saus iets te verdunnen.

Vermeng beide kazen en strooi ze over de pasta met de achtergehouden ansjovis  en broodkruim.

Bron: Made in Sicily – Giorgio Locatelli

Appeltaartkaas

Soms wordt een mens op zijn pad aangenaam verrast door totaal onbekende zaken. Wenkbrauwen gaan de hoogte in, ogen veranderen in spiedende vraagtekens. En dat vind ik leuk!  Leuk, omdat ik liefst elke dag iets nieuws zou willen toevoegen aan mijn culinaire vocabulaire.

In dit geval gaat het om kaas. (Hanneke: sla dit item gerust over). Hoewel ik durf te zeggen dat ik behoorlijk wat kaasjes ken, wist ik tot nu toe niet van het bestaan van de hieronder genoemde twee.

En na een (als vanouds)  gure Sinterklaasintocht, waarna de behoefte aan alcoholische versnaperingen op zijn grootst is, haalde ik deze Engelse pareltjes uit hun koele schuilplaats.

Links de  Wyfe of Bath, een Britse, halfharde biologische kaas. De naam dankt de kaas aan een plaatselijke legende, de receptuur komt van onze vertrouwde Gouda-kaas. Hoewel hij dan Hollandse roots mag hebben, echt vertrouwd smaken doet hij niet. Romig, dat wel, maar met een intens aardse smaak. Alsof hij onder de grond gerijpt is en daar vele maanden heeft doorgebracht. Bij de rode reserva smaakte hij echter bijzonder lekker.

Rechts de Bowland. Dit is een Lancashire kaas, vermengd met appel, rozijnen en kaneel. Voor ons Nederlanders een merkwaardige combinatie misschien. Eerlijk is eerlijk: de zoete smaak overheerst en alleen al dit simpele feit schept verwarring. De reacties van de mede-smikkelaars waren dan ook behoorlijk gematigd. Appeltaartkaas hoorde ik mompelen. Zelf vond ik hem, als liefhebber van kaas met appelstroop, erg smaakvol. Bovendien wordt kaas en zoet op veel manieren gecombineerd. Denk aan port met stilton of een kaasplateau met kletzenbrood en/of chutney’s. Zo gek is het dus allemaal niet. Alleen even wennen.

Wortelpeterselie of peterseliewortel

De wortelpeterselie (of peterseliewortel) behoort tot de groep der vergeten groenten. Deze tot 15 cm lange, witte penwortel is mondjesmaat verkrijgbaar van november tot februari. Verwacht hem niet bij Appie, maar bij een natuurvoedingswinkel of goed gesorteerde groenten marktkraam kun je deze wortelen nog wel tegen het lijf lopen.

Ogend als mini-pastinaak, doet hij mij niet onmiddellijk het water in de mond lopen. Hoe lyrisch er ook over de pastinaak geschreven wordt, ik word er niet blij van. Al helemaal niet als er puree van gemaakt wordt. Een naar zalvend mondgevoel in combinatie met een zoetige, laffe smaak geven mij het gevoel alsof ik weer in de luiers terecht gekomen ben.

De wortelpeterselie is echter het opgeleukte, volwassen broertje van de pastinaak. Pittiger en kruidiger. Lekkerder dus. Doe je ogen dicht, knabbel op een rauw stukje en je herinnert je oma’s groentensoep. Iets van knolselderij, wortel met een zweem peterselie prikkelen de smaakpapillen. Lavas meen ik ook nog te proeven, ergens heel in de verte. In ieder geval een smakelijk peentje.

Wat ik er mee gaan doen? Zaterdag wil ik een pan ouderwetse soep maken, inclusief vetkraaltjes. Met handgedraaide gehaktballetjes, verse kruiden en bergen groenten erin: wortel, venkel, prei, boontjes, bloemkool. En natuurlijk zullen bovengenoemde winterwitte wortelen er niet in ontbreken. Opdat deze soep de verkleumde kinderlijfjes zal kunnen verwarmen na het jaarlijks terugkerende drama van een tergend langzame aankomst van de Goedheiligman. Na deze martelgang overheerst steevast maar één gedachte. Open haard. Wollen dekens. Voetenzakken. En soep. Sloten hartverwarmende soep.

Granola, de supergezonde snack

Het zat al tijden in de pijplijn: het zelf maken van granola. Om precies te zijn, vanaf 18 juni 2012, toen ik het op de site van Levine opnieuw voorbij zag trekken.
Mij leek het een perfect recept. Als ik dan toch zelf granola wilde maken, zou het deze worden. En aldus geschiedde.

Granola is geen muesli en ook geen cruesli. Wat is het dan wel? Een oergezonde mix van haver, noten, rozijnen, pitten en gedroogd fruit. Deze melange wordt gemengd met een beetje zoet, een snuifje zout, wat olie en in de oven te roosteren gelegd. In feite kun je zoveel mixen en mengen als je wilt. Alles is mogelijk. Jouw persoonlijke smaak is maatgevend.

Van mij mag je het rustig door de melk, yoghurt of kwark mengen. Dat doen veel mensen. Maar ik eet het simpelweg zó, uit het handje. Net als pinda’s of chips. Alleen is deze snack vele malen gezonder en dus verantwoord.

Ingrediënten:
300 gram havervlokken (geen havermout)

50 gram geschaafde amandelen

50 gram walnoten of pecannoten, in stukjes

60 gram geraspte kokos

30 gram zonnebloempitten

½ theelepel gemberpoeder

2,5 gram zout

60 gram zonnebloemolie

160 gram vloeibare honing

50 gram abrikozenjam

½ theelepel sinaasappel extract (optioneel)

100 - 150 gram gedroogde cranberry's (of meer naar smaak)

Bereidingswijze;
Verwarm de oven voor op 150 °C.

Meng de havervlokken, geschaafde amandelen, walnoten, geraspte kokos, zonnebloempitten, gemberpoeder en zout in een schaal door elkaar.

Roer in een kleiner schaaltje de zonnebloemolie, honing, abrikozenjam en sinaasappel extract door elkaar. Zet het schaaltje ± 30 seconden in de magnetron op 500 Watt en roer door elkaar tot een glad mengsel.

Meng het oliemengsel door het vlokkenmengsel.

Leg een vel bakpapier of een bakmatje op een bakplaat en verdeel het mengsel erover.

Bak de granola 30 - 35 minuten. Schep het mengsel tijdens het bakken iedere 10 minuten om. Haal de bakplaat uit de oven en laat de granola op de bakplaat afkoelen. Meng er tenslotte de cranberry's door.

Bewaar de granola in een luchtdicht afgesloten pot.

Bron: Uit de Keuken van Levine

 

de granola vóór het roosteren

 

Borreltijd de Drvkkery - Middelburg

Dagje shoppen in Middelburg. Er staan allerhande (grote) aankopen op de boodschappenlijst die meer aandacht vragen dan een halfje bruin. Dat ik daarvoor steevast uitwijk naar een andere plaats in de provincie, ligt geheel aan mij. Ik steek bijzonder vreemd in elkaar. Een soort van mislukte bouwdoos met een beschrijving in oud-Sanskriet.

Man en ik hebben veel te verwerken op zulke dagen. Jongens en meisjes van een heel andere generatie dan wijzelf, zadelen ons op met huiveringwekkende beren en leeuwen. Alle informatie dient te worden verwerkt, geregistreerd en daarna veilig in ons systeem te worden opgeslagen. Naast een groot absorberend vermogen is hiervoor een fikse dosis wilskracht noodzakelijk. Wellicht geldt dit niet voor iedereen; voor Man en ik zijn dergelijke aankopen een ware marteling. Troost, bijstand, steun, dát is wat we zoeken ......

Gelukkig is onze vertrouwde uitvalsbasis als altijd nabij. Rond half vijf strijken we neer in de brasserie van de Drvkkery, de fraaiste boekhandel van heel Nederland. Het is er gezellig druk. En lekker warm. Een glaasje met een hapje doet wonderen voor onze gedeukte zielenheil. Slokje voor slokje krijgen we weer grip op het bestaan. De mist in ons hoofd trekt op. Vraagtekens veranderen in uitroeptekens. Zwarte gaten vullen zich licht. In de verte menen we het hoongelach te horen van de talloze jongens en meisjes die ons voor oud en debiel verklaren. Wat is er nu in hemelsnaam zo moeilijk aan een simpele aankoop doen? Zolang je je pincode maar weet en er geen ellenlange rij bij de kassa staat. Nou dan. Wordt vervolgd ...

Spaanse aardappelsoep

Sorry. Ik heb jullie gisteren aan het schrikken gemaakt, geloof ik. Van diverse kanten kreeg ik verontruste tweets, mailtjes en reacties op mijn blog. Waarschijnlijk dachten jullie dat mijn laatste uur geslagen was. Of zoiets. Nou ja, na herlezing kan ik me daar ook wel iets bij voorstellen. Nogmaals sorry.
Eigenlijk was ik gisteren helemaal niet somber, maar juist erg vrolijk. En een foodblog is een foodblog, daar verwacht je geen surrealistische onthullingen vol treurnis op.  Allemaal waar. Maar dit is de virtuele wereld, hè? Niets is wat het is; alles is wat het lijkt. Ook waar, toch?
Zoals altijd ligt de waarheid ergens in het midden. Ooit schreef ik de voorgaande blog als inzending voor een schrijfwedstrijd. En met de gedachte: beter een curieus blog, dan een leeg blog, publiceerde ik gisteren het bewuste artikel. Nooit verwacht hebbende dat ik daarmee zoveel mensen op het verkeerde been zou zetten. Excuus.
Zo, drie keer is wel genoeg, denk ik. Ter zake.

Deze dikke, voedzame soep is ooit ergens vandaan gekomen, vraag me niet waar vandaan, en een leuke variatie op alle soorten maaltijdsoepen. Het is beslist een andere smaak als de pompoensoep die in deze tijd van het jaar zo favoriet is.
De chorizo is optioneel. Eigenlijk kan deze Spaanse aardappelsoep niet zonder deze pittige worst, hoewel ik dit keer toch gekozen heb voor de vegetarische versie. Dat was geen vastomlijnd plan, maar werd geboren uit tijdnood. (Chorizo is in huize Eetplezier geen standaard ingrediënt in de provisiekast).

Ingrediënten:
2 eetl. olie
2 preien, in ringen
2 teentjes knoflook, fijngehakt
500 gr aardappelen, in blokjes
5 dl kippenbouillon
1 bouquet garni (tijm, laurier, peterseliestelen)
150 gr. kastanjechampignons, in vieren gesneden
200 gr knolselderij, in blokjes
3 dl melk
chorizoworst naar smaak
peper

Bereidingswijze:
Verhit de olie en bak hierin de prei en knoflook zachtjes.
Voeg de aardappel, bouillon, bouquet garni en peper toe en breng alles aan de kook. Laat circa 30 minuten koken.
Verwijder daarna het bouquet garni.

Bak intussen de champignons op hoog vuur.
Pureer de soep en schenk hem door een zeef.
Breng de soep opnieuw aan de kook.
Kook de soep nog 10 minuten.
Voeg nu de knolselderijblokjes en de melk toe.
Roer er, naar smaak, zoveel chorizo door als je zelf wilt tezamen met de champignons.
Breng op smaak met zout en peper.

Plichtsbesef en ander ongemak

 

Als ik – op de twintigduizend vierhonderd zestigste dag van mijn leven - met een woeste zwaai de klokradio het zwijgen opleg, voel ik me moe. Doodmoe. Ik wil slápen, lang en veel. Voor altijd ongestoord slapen. Razendsnel probeer ik me te herinneren wat voor dag het is, hoeveel afspraken te wachten staan. Jezus, dinsdag.

Ik besluit me ziek te melden (straks agenda inzien om de laatste verzuimdag na te kijken). De telefoonhoorn ziet er plakkerig uit (briefje wegleggen voor de hulp dat ze daar beter op let), intussen zoek ik wanhopig naar een geloofwaardige heesheid in mijn stem.
“Denk je dat het allemaal lukt?” hoor ik het mannetje vragen.
“Ik denk ’t niet”, antwoord ik, terwijl ik hem met veel lawaai zijn Mac, Samsung, sleutels en portemonnee bij elkaar zie graaien.

Futloos hang ik even later over de Villeroy & Boch Pure Stone wastafel. Is dat kalk daar? Nu al? Briefje….antikal. Dadelijk even het boekje met Onderhoudsadvies voor uw Sanitair erbij zoeken. Te hardhandig strijk ik de rimpels in mijn voorhoofd glad (anti-aging creme halen) en probeer een aantal onwillige lokken de andere kant op te vouwen (kapper bellen, ook voor hem). Shit; wat zie ik er uit, hoe krijg ik in godsnaam mezelf opgepept? Vitaminen! In de Murano fruitschaal ligt slechts een verschrompeld eenzaam appeltje (mannetje bellen, multi’s meenemen).

Een sluimerende rilling overvalt me als de bel gaat. Ik duizel de gang door en weet vrijwel direct dat ik hiermee de meest onvergeeflijke fout van mijn leven bega. Iets wat op een enorme stofzuiger lijkt, sleurt me naar buiten. De lucht ziet er angstaanjagend zwart uit. Geen licht, geen tunnel. Krampachtig houd ik me vast aan de deurpost en roep radeloos: “Wacht, wacht nou even! Ik moet nog een blogje schrijven over Mijn Laatste Dag. Morgen is de deadline”.

Geen feest zonder slingers

Als ik dan op zo’n zonnige zondagmorgen als vandaag serieuze twijfels heb omtrent het voortbestaan van Eetplezier, omdat er op culinair gebied bij tijd en wijle zo vreselijk weinig spectaculaire ontwikkelingen te melden zijn, blik ik mismoedig terug op afgelopen week. Want wat gebeurde er nu helemaal? Spruitjeslucht en ethergeur, daar zit geen enkele eetlustige op te wachten. Reis met mij mee door de afgelopen tien dagen.

In mijn favoriete boekhandel/brasserie stuit ik onverwachts op ene meneer Van ’t Hek. Ja, die. We hebben geen woord gewisseld, maar vanaf mijn plekje zag ik hem communiceren met andere mensen. Niet  één giftige opmerking. Geen enkele stemverheffing. Gewoon een aardige, vriendelijke, rustige man. Duidelijk op zijn gemak in onze Zeeuwse hoofdstad. Er moet zo nodig een hooggehakte dame met blond opgestoken lokken met hem op de foto. Ik schaam me plaatsvervangend voor zoveel onnozelheid. Láát die man toch voor ten minste een paar uren in alle anonimiteit kunnen rondhuppelen!

Maandagmorgen lig ik al om 4 uur ’s nachts de echtelijke sponde om te woelen. Het herinrichtingsplan voor De Kast (administratie/bank/papier/foto) heeft vaste vormen aangenomen. In mijn hoofd wel te verstaan. Alvorens dit ten uitvoer gebracht kan worden, dient er nog wel eerst (lees: direct) een bezoek gebracht te worden aan Billy’s Bouwparadijs (lees: Ikea). Altijd goed voor een gezellig dagje uit. Met Zweedse balletjes na. Wie hier enige vorm van cynisme in meent te herkennen, heeft duidelijk paranormale gaven ☺

De tweede dag van de week begraaf ik mij in een kolossale papierberg. Twee decennia geleden gedateerd en nog steeds veilig opgeborgen in De Kast. Een mens wil niet weten wat hij/zij aan allerhande ongerief bewaart! Enfin, ik breng er de dag mee door en tegen de avond heb ik soort van geavanceerd opzoeksysteem gecreëerd: dozen, laatjes, mappen, allemaal met etiket. Het is een wonder….

Op woensdag begeef ik me schoorvoetend voor het eerst in mijn leven naar een privé-kliniek. Geen paniek! Het handelt hier om een relatief klein ongemak. Niks botoxen, niks opvullen of wegzuigen, gewoon een tweede deskundige mijn euvel laten bekijken. Al snel blijkt dat er niet veel verschil zit tussen een reguliere kliniek of een private onderneming. Propvolle wachtkamers. Minzaam kijkende assistentes die vanachter enge loketjes hun status van God proberen waar te maken. En een klok die structureel drie kwartier vóór loopt. Ofwel: ook hier heeft men geen besef van afgesproken tijden.  

Donderdag wordt de zo-goed-als-nieuwe fiets van buuf gestolen. Op klaarlichte dag, met het slot erop, een plek waar veel wandelend publiek voorbij trekt. Haar stem verraadt opwinding over het onrecht dat haar is aangedaan. Ik baal met haar mee.

In de loop van de vrijdag begint het plan te rijpen een giga hoeveelheid Elzasser zuurkool te maken. Met uien, appels, riesling en spek. De gretigheid om aan deze winterse hap te beginnen wint het wederom van een normaal werkende geest. Er wordt niet nagedacht. Er wordt geen foto genomen.  Wel enorm genoten van de smakelijke en loeihete maaltijd.

Gisteren nam ik het besluit nu eindelijk eens over te gaan op digitale televisie. Wat is het leven een armoe zonder 24 Kitchen, ik moet hoognodig wat tijd zien in te halen. Het wordt een vermoeiend middagje winkel in, winkel uit. De informatie die wordt verstrekt, is overal anders. Decoder, wel/geen Plus-abonnement, wel/geen smart-card, wel/niet HD-geschikt. De prijs varieert van € 50,00 tot ruim € 180,00. Man en ik blijven achter in totale verwarring. Nog maar een paar nachtjes slapen, alvorens we tot een impulsaankoop overgaan. Ook zonder 24 Kitchen blijft het leven een Feest, ook al zijn er soms geen slingers te zien.

Oeps, was ik nu echt opnieuw vergeten dat ik de slingers eigenhandig dien op te hangen? Dus pak ik mezelf eens stevig vast (waar zitten m’n lurven en kladden eigenlijk?), schud het vege lijf enkele malen krachtig heen en weer en focus me op de krenten in de pap. Bezoek van vrienden vandaag, bijkletsen, een goed flesje wijn en lekkere hapjes.

Als hapje wilde ik de geitenkaasballetjes van Lepeltje Liefde proberen. Appeltje-eitje. Niet dus. De kaas wilde zich absoluut niet plooien rond de druif. Schilletje van druif gehaald, plakt misschien beter. Ook niet. Dan maar balletjes gerold en door de nootjes en bieslook gerold. Ook erg lekker.

Verder maakte ik een zalmsalade a la Jeroen Meus. In plaats van brood werden het toastjes. Wederom geen foto's. Voor ik het wist stond alles op tafel en was de fles wijn nog maar half vol.

Hello world, here I am!

Simply Chocolate by Doppio Espresso

Doppio Espresso is een succesvolle espressobarketen die vijf jaar geleden begonnen is in Groningen en inmiddels 19 winkels  verspreid over heel Nederland heeft. Zij leggen de focus op kwaliteit en innovatie. Mensen blij maken en de beste zijn, dat is waar zij naar streven. Sinds kort hebben zij een fijn product aan hun assortiment toegevoegd, te weten de chocolade van Simply Chocolate, afkomstig uit Denemarken.

Die is zo bijzonder lekker, dat heb je niet eerder ervaren. De chocolade is op ambachtelijke wijze gemaakt en vrij van kunstmatige geur-, kleur- en smaakstoffen. Bovendien is het fair trade. De chocolade van Simply Chocolate is een symfonie van de beste bessen, de lekkerste noten en
(h)eerlijke chocolade. De keuzemogelijkheden zijn eindeloos. Denk aan chocolade gecombineerd met nougat, marsepein, muesli, kokos, mint, bosbessen en karamel. Maar ook ingrediënten als koriander en zeewier worden gebruikt, bijzondere smaken met een onderscheidend vermogen. Ze houden wel van een uitdaging daar bij Simply Chocolate!

Ze hebben slechts twee eisen: alleen de beste ingrediënten mogen gebruikt worden én de chocolade moet verrukkelijk smaken. Bij Simply Chocolate nemen ze het maken van chocolade serieus, maar ze zijn van mening dat je ook moet lachen. En dat lukt! Want wie wordt er nu niet vrolijk van een reep vol verrassende ingrediënten, omhuld met de lekkerste chocolade en een te gekke statement toe.

“Unpretentious challenging good stuff”. Ik zeg: een regelrechte aanrader!

Huisgemaakte spare-ribs

“Zo, mevrouw Eetplezier, heeft u niet iets uit te leggen aan al uw vriendelijke en integere lezers? Hoe hypocriet en paradoxaal deze blogpost wel niet mag klinken bijvoorbeeld? U was het toch die veelvuldig melding maakt van het feit weinig tot geen vlees meer te eten? Omdat uw spijsvertering deze zware hap niet langer adequaat weet te verteren, toch? Omdat u zich ook medeverantwoordelijk voelt voor al het leed in de dieronvriendelijke bio-industrie? Omdat u, onder leiding van chef Ottolenghi, de “nieuwe vegetarisch eetcultuur” heeft herontdekt? En wat zien uw eetmaatjes in amper twee weken tijd? Juist, twéé recepten voor dood beest. Is het in u in het hoofd geslagen? Of slaat u opeens alle gezondheids- en milieuwaarschuwingen in de wind? Is uw mental coach met langdurig verlof? Zijn al uw normen en waarden vervaagd of bent u misschien plotsklaps aan lager wal geraakt? Verklaar u nader graag`.

Euh, euh. Tja. Soms hè? Ik ben ook maar een gewoon Mensch. Ik kan er echt niets aan doen. Geloof ik. Het komt zo maar bovendrijven, die carnivorische trekjes. Het is niet tegen te houden. Herinneringen, weemoed, troost, mondvermaak, van dat soort dingen. Hellup, niet schieten, alsjeblieft ….. *verschuilt zich rap achter twee formidabele zijden Nigella-spek*

Spareribs (voor 4 tot 5 personen)
Totdat ik ze zelf maakte, dacht ik altijd dat je spareribs het beste in Chinese restaurants kon eten. Maar het thuis op tafel zetten van deze kluifjes heeft mijn mening daaromtrent totaal veranderd. Kleverig van de honing, maar zoutig scherp van de soja en de rijstazijn, met een aromatische nagalm van gember, kaneel, steranijs en vijfkruidenpoeder en opgediend met een fris, pittig strooisel van pepertjes en lente-uitjes, zijn ze zalig om lekker loom en kliederig van te snoepen. De ultieme beloning voor ongebreidelde gulzigheid. Ze zijn ook heerlijk met kant-en-klare zoete chilisaus (in plaats van de vers gehakte pepertjes met honing). Je kunt vaak hele zijden ribbetjes in de supermarkt krijgen en anders gewoon bij de slager.
(Bron: Nigella Lawson: Voor altijd zomer)

Ingrediënten:

16 varkensribbetjes

voor de marinade:
4 eetlepels rijstwijnazijn
3 eetlepels sojasaus
2 rode pepers, gehakt
stuk van 5 cm verse gemberwortel, geschild en in dunne plakjes
2 eetlepels vloeibare honing
2 steranijzen
1 kaneelstokje, in stukjes gebroken
1 theelepel sesamolie
2 eetlepels arachideolie
4 lente-uien, grof gehakt

om te bakken:
2 theelepels vijfkruidenpoeder
2 eetlepels vloeibare honing

om te serveren:
2 rode pepers, fijngesnipperd
2 lente-uitjes, in dunne ringetjes

Stop de ribbetjes in een grote, afsluitbare, plastic zak, doe alle ingrediënten voor de marinade erbij, druk wat lucht uit de zak en sluit hem goed af. Kneed en schud de zak zodat alles goed gemengd wordt. Laat het vlees een hele nacht, maar ten minste een paar uur, op een koele plek in de keuken marineren.

Laat de ribbetjes de dag erna op kamertemperatuur komen. Verwarm de oven voor op 200° of gasovenstand 6.
Stort de gehele inhoud van de zak inclusief de ribbetjes in een braadslee.
Dek de braadslee strak af met aluminiumfolie en zet hem 1 uur in de oven.

Haal daarna het folie eraf, strooi het vijfkruidenpoeder over het vlees en schep de honing erover.
Zet de ribbetjes nog 30 minuten in de oven.
Haal de braadslee er halverwege uit om de stukjes te keren, zodat ze ook aan de onderkant mooi geglaceerd en plakkerig worden.
Pas op dat ze niet verbranden: ze kunnen in 10 minuten krokant en glanzend bruin zijn!
Haal de ribbetjes uit de braadslee, leg ze op een grote schaal en strooi er de gehakte pepertjes en lente-uitjes over.

Pita-pizza's - Jeroen Meus

Ingrediënten (voor 4 personen):

8 (grote) pitabroodjes

voor de tomatensaus:
1 ui
1 teentje knoflook
400 g tomatenstukjes in blik
80 g tomatenpuree (geconcentreerd)
een snuif oregano of Provençaalse kruiden
peper
zout

toppings voor de pizza's:
1 bosje rucola
250 gr gekookte ham
250 gr buffel mozzarella
200 g gemalen kaas (Emmentaler)

Bereidingswijze:
de tomatensaus:
Pel en halveer de ui. Snipper de ui in fijne stukjes.
Schenk een scheutje olijfolie in een stoofpot. Laat de olie heet worden en stoof er de uisnippers in, op een matig vuur.
Pel de knoflook, snij de teen in stukjes en plet ze tot pulp. Laat de pulp meestoven met de ui.
Voeg een flinke snuif gedroogde oregano (of Provençaalse kruiden) toe.
Doe de geconcentreerde tomatenpuree in de pot, roer en laat de rauwe smaak er uitbakken.
Giet de tomatenstukjes in de pot. Proef even en kruid de saus met wat peper en zout.
Laat de saus 10 tot 15 minuten op een zacht vuur pruttelen en de dikke saus gebruiksklaar.

de toppings voor de pizza's:
Spoel de rucola schoon en laat de blaadjes goed uitlekken.
Snij de bol mozzarella eerst in plakjes, en vervolgens in kleine dobbelstenen.
Snijd de ham in blokjes van ong. 0,5 tot 1 cm breed.
Neem de gemalen kaas erbij.

Afwerken van de pizza’s:
Verwarm de oven voor op een hoge temperatuur. 220°C is ideaal.
Snij de dikke pitabroodjes in twee helften. Gebruik een broodmes om het broodje rondomrond open te snijden. Uit elk broodje haal je op die manier twee pizzabodems, elk met een gebakken kant en een zachte kant.
Leg een dubbel vel aluminiumfolie op je werkplank. Druppel er een beetje olijfolie over, en smeer dit uit. Gebruik hiervoor bv. een keukenpenseel.
Leg een (half) pitabroodje op de ingevette folie. Leg altijd de zachte zijde naar boven.
Smeer een lepel van de tomatensaus over het broodje.
Strooi er hamblokjes en dobbelsteentjes mozzarella over.
Werk elke pita-pizza af met wat gemalen kaas.
Bak de pizza’s in de gloeiend hete oven op 220°C. Een pizza is klaar na zo’n 8 tot 10 minuten.
Strooi een beetje frisse rucola op elke kleine pita-pizza en serveer meteen.

Bron: Dagelijkse Kost - Jeroen Meus