Over regendruppels en nachtelijke avonturen

Regen? Hoor ik dat nu goed? Zijn dat echt regendruppels die ik tegen de trottoirtegels omhoog hoor spetteren? Het is niet waar. Op deze spannende zaterdag, waarop Nederland zijn reputatie als voetbalnatie dient hoog te houden, gaat het allemaal heel anders dan gepland. Flinke plensbuien trekken na lange tijd van droogte over Zeeland. De bloemen zijn blij; ik iets minder. Mijn geplande buitenactiviteiten komen bovenaan op de bucket list. Wat nu?

Waar ieder ander geen moeite kent om vrije zaterdagen op te vullen, strekt dit begin van het weekend zich nu even verloren voor me uit.  Met een lijf dat enige overeenkomsten vertoont met een wankele bouwval ben ik voor altijd vrijgesteld van sportactiviteiten. De zaterdagse boodschappen heb ik op vrijdag al binnen gehaald. Geen enkel stukje was- of strijkgoed in de mand. Er zijn artistieke lieden die op zulke momenten wonderbaarlijk mooie creaties weten te fabriceren  Het is aan mij allemaal niet besteed. Laat mij een olifant tekenen en het wordt een fluitketel. Een eenvoudig te maken kussensloop wordt een XXL onderbroek. Zonder pijpen.

Gelukkig ben ik goeie maatjes met mijn koel- of provisiekast. Zij hebben altijd wel tijdverdrijvende elementen te bieden. Ik ga neuriënd aan de slag, met het prettige stemgeluid van Frits Spits op de achtergrond die zijn Taalstaat presenteert. Knutselen in de keuken en toveren met taal, het zijn toch eigenlijk wel de meest spraakmakende bezigheden in mijn bestaan. Ik hoor jullie denken.

Off we go dan maar. Oven op 180°. Biologische bietjes in alufolie wikkelen en hup de warmte in. Koken doe ik deze dieprode rakkers al jaren niet meer. Geroosterd in de oven zijn ze zó veel lekkerder. Dan is de grote basilicumplant aan de beurt. Gekocht voor € 1,20 bij mijn vaste Islamitische winkel. Ik ontdoe haar van dauwverse blaadjes, was ze en sla ze zorgvuldig droog in de slacentrifuge. Pijnboompitten in de koekenpan. Jullie snappen ondertussen wat het moet worden. (Les 1 voor elke beginnende schrijver: onderschat je lezers nooit). Pesto zonder kunstmatige toevoegingen dus. Basilicum, pijnboompitten, Parmezaanse kaas, knoflook, olijfolie. That’s it.

Als de bietjes na een uurtje ovenwarmte gaar zijn, wrijf ik met mijn vuurvaste handen snel het velletje eraf. Bosuitje. Appeltje. Augurkje. Hak, hak, hak. Lepeltje yoghurt en mayo, zout, peper, mosterd en citroen. Of zoals ouwe trouwe Cas zou zeggen: voilá, bietjessalade!

Lunchen doe ik met zelfgebakken broodjes (de Thuisbakkerij is op vrijdag actief), die ik besmeer met een restje auberginepuree en daarbovenop  een ferme laag huisgemaakte tzatziki. Teveel knof, maar geen nood, ik hoef de deur niet uit zolang het regent. Rode bessen en wilde perziken na.

’s Middags is er culipost van Boska. Alles om homemade mozzarella te maken. Leuk! Vandaag komt er niet meer van, maar als ex-kaasmaakhulpvrouw ga ik het zeker proberen. Wel nog even die buffel zien te vangen. En zien te melken. Dat wordt nog een hele klus.

Als we aan het eind van de middag aan tafel zitten, loeren Man en ik  met een zijdelingse blik naar België-Argentinie. Het andere oog is begerig gericht op de voortreffelijke rozemarijnaardappeltjes uit de oven, aangevuld met de bietjessalade. Nóóit met het bord op schoot eten, hoor ik mam in vaste overtuiging roepen. Wij houden er een stijve nek aan over. En een gedeukt loyaliteitsgevoel, want stiekem weg juich ik óók een beetje voor de buren.

Op de valreep van deze ietwat onbeduidende dag komt alles goed. Met een bloedstollende, nachtelijke happening. Temperament en sportief venijn gaan hand in daar in het verre Salvador. Middels onze kijkdozen ben ik er, samen met nog 7,5 miljoen medelanders, gewoon bij. Spanning en sensatie alom. Een mens zou er honger van krijgen. Maar omdat er na elven in huize Eetplezier niets meer geserveerd wordt dat tot verteringsproblemen zou kunnen leiden, ben ik genoodzaakt te gaan kluiven aan mezelf. Minuscule stukjes onderlip en vinger vinden een weg naar binnen. Mijn adrenalinespiegel stijgt tot boven het kookpunt en er ontwikkelen zich rookpluimen uit mijn oren. De tijd schrijdt o zo langzaam voort.

Om tien over half een voltrekt zich dan uiteindelijk de ontknoping. Tim krijgt een dikke, vette Krul onder zijn huiswerk. Goed gedaan, jochie. Terwijl het feestgedruis nagalmt in mijn oren, leg ik volledig gerustgesteld het doorgedraaide hoofd te ruste. Een minzaam glimlachje speelt om mijn mond. Dit is Nederland ten voeten uit. Veel regen en toch niet nat. Olé.

Gevulde portobello met paprika, tomaat en basilicum

Mijn moedertje kijkt me nog altijd een beetje meewarig aan als ik haar vertel van mijn vleesloze maaltijden. Alsof ik het voorkomen heb van een uitgemergelde zielenpoot. Hoe kan een mens in hemelsnaam zonder sappige koteletjes en dito slavinkjes? Geen jus ook. Dat vooral is wel heel erg vervelend. Droge aardappeltjes, dat is voer voor varkens. Ik laat het maar zo.

Intussen fröbel ik lustig verder aan mijn vegetarische creaties. Soms resulteert dat in een zielloos geheel en andere keren geef ik mezelf een bescheiden schouderklopje. Iemand moet het doen tenslotte. Deze gevulde paddenstoel schaar ik onder het rijtje "goed geslaagd".

Ingrediënten: (voor 2 personen)
2 portobello’s
5 bosuitjes, in ringetjes
2 tenen knoflook, fijngehakt
½ courgette, in piepkleine blokjes
1 gele paprika, in piepkleine blokjes
4 tomaatjes (Taste Tom), ontveld en in stukjes
4 eetlepels geraspte Parmezaanse kaas
2 eetlepels panko
2 flinke eetlepels basilicum, grof gehakt
zout/peper

Bereidingswijze:
Wrijf de portobello’s goed schoon en verwijder het steeltje. Met een theelepel of zo’n stekertje voor meloenbolletjes kun je een laag van de binnenkant afschrapen. Ze moeten wel minstens ½ cm dik blijven! Bestrijk ze zowel aan de binnen- als aan de buitenkant met olijfolie. Leg ze daarna in een vuurvaste schaal.

Fruit de bosuitjes en de knoflook zachtjes aan in een flinke scheut olijfolie.
Bak daarna de courgette en paprika circa 5 minuten mee.
Voeg nu de tomaten toe en laat alles op hoog vuur indikken. Er mag niet teveel vocht overblijven.
Kruid met peper en zout.
Schep het ui-groentemengsel in een schaal en laat het een beetje afkoelen.

Verwarm de oven voor op 180°.
Voeg twee eetlepels kaas, panko en basilicum toe aan het mengsel.
Meng alles goed door elkaar en vul de portobello’s er mee.
Strooi de resterende kaas over de paddenstoelen.
Bak de portobello’s 15 à 20 minuten in de oven.

Lekker met pasta en een frisse salade.

Kerst lukt altijd

 

Zijn jullie ook bekend met die dagen dat al je kookcreativiteit lijkt te zijn opgedroogd?
Mij overkomt het zo’n twee- à driemaal per jaar. Meestal in de wintermaanden. Het vooruitzicht van overdadige feestdissen en uitbundig eetgeweld is voor mij voldoende om de appetit 180° te doen draaien. Het is niet aan mij besteed, de massaliteit waarmee de mensheid  met een collectief vrede-op-aard-moraal de Boze Buitenwereld opeens mooier wil kleuren. En dat voor slechts twee dagen. Gekuntselde maakbaarheid . Fake. Alles is nep tussen 24 en 27 december, waarbij het voor velen maar om één ding draait: het individuele welbehagen. Ik houd er in toenemende mate een licht onpasselijk gevoel aan over.

Kerstmis is verworden tot een volstrekt zinloos fenomeen, voor 98% gevoed door een op drift geraakte commerciële machine die ons, liefst vanaf half september, totaal onnozele spullen door de strot probeert te duwen. Bovendien wordt er bovenmatig veel geld uitgegeven aan zgn. pseudo-voedsel. Als het maar véél is. Als het maar exquise namen draagt. En als het maar vooral gemakkelijk te bereiden is. Het hele jaar rond houdt een deel van de mensheid zich in leven met zielloos voer. Ingeblikte, voorverpakte, vetgemeste, opgefokte, opgeklopte, diepgevroren, uitgekauwde rommel dat nauwelijks de naam voeding mag dragen. Beide Kerstdagen doet men daar nog een schepje bovenop. Tezamen met Appie, met Jamie en Herman. Volledig voorbereide kerstdiners beheersen de reclamefolders. Hup, de oven in en klaar is de Kerstman of –vrouw. Genieten maar. Dat het helemaal niets meer van doen heeft met puur, natuurlijk voedsel, wordt gemakshalve met een paar glazen (slechte) wijn weggespoeld. Een gepast stilzwijgen voldoet in dit geval.

Ben ik hiermee een saaie, suffe einzelgänger geworden? Welnee. Ik houd van gezelligheid. Van mensen om me heen die me dierbaar zijn, mijn familie, mijn lieve vrienden. Om samen met hen tijdens een harmonieus samenzijn te keuvelen, te lachen en te genieten. En natuurlijk wordt er ook gegeten. Want ik ben dol op lekkere hapjes, alleen heb ik daarvoor geen Kerstdagen nodig, noch een ingehuurde, quasi-vrolijke  reclameman die mij probeert te vertellen dat Kerstmis slechts lukt met de dubieuze producten van zijn opdrachtgever. Kerst lukt altijd, als je er maar liefde in stopt.  

Terug naar de werkelijkheid. Zo vlak voor de feestdagen houden we het sober. Met een opgepimpt eitje, een salade en grove sneden zelfgebakken brood.

Frittata met courgette en Parmezaanse kaas

Ingrediënten: (6-8 personen)
6 eieren
250 ml slagroom
60 ml plantaardige olie
100 gr geraspte Parmezaanse kaas
4 bosuitjes, ragfijn gesneden
handje fijngehakte munt
handje fijngehakte basilicum
de geraspte schil van 1 citroen
3 courgettes, grof geraspt
75 gr bloem
zout en versgemalen peper naar smaak

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 190 graden.

Meng in een grote kom de eieren, slagroom, olie, parmezaan, bosuitjes, munt, basilicum en de citroenrasp.
Voeg dan de geraspte courgettes toe.
Roer er geleidelijk de bloem door en breng op smaak met peper en zout.

Bekleed een ovenvaste pan of schaal met bakpapier en schenk het mengsel er voorzichtig in.

Zet de pan of schaal in de oven, tot de frittata gestold is en stevig aanvoelt.
Neem de frittata uit de oven en laat hem in de pan of schaal afkoelen.
Verwijder het bakpapier en serveer het gerecht warm.

Tip: serveer bij de frittata een speciale gremolata van een handvol fijngehakte muntblaadjes, de geraspte schil van 1 citroen en 1 fijngehakte teen knoflook. Strooi deze verse muntgremolata voor het opdienen over de warme frittata.

Bron: Matt Preston's 100 beste recepten

Pesto

Toen ik afgelopen weekend drie strengen heerlijk verse knoflook kreeg, wist ik al meteen wat ik er mee wilde gaan doen. A) knoflooksoep maken en b) pesto.

Ik begon met het laatste. Voor de maaltijd van vandaag had ik pasta in mijn hoofd. Met veel groenten, maar zonder vlees. Dan smaakt zo'n extra shot vers-kruid er natuurlijk prima bij.
Aan de slag met mijn eigen versie. Geen parmezaan in huis? Jammer, doch niet noodzakelijk, ik raspte gewoon een stuk Old Amsterdam. Iets zouter dan parmezaan, oppassen dus met extra zout toevoegen.

Eerst een grote bos basilicum kaal plukken. Blaadjes voorzichtig wassen en droog deppen. Flink wat pijnboompitten roosteren in een droge koekenpan. Knoflook (ik heb vijf teentjes gebruikt voor een behoorlijke portie) fijnsnijden. Knoflook, pijnboompitten en basilicum in de blender stoppen. In een dun straaltje extra vergine olijfolie toevoegen totdat een smeuïge massa ontstaat. Dan de kaas toevoegen en olie toevoegen tot het een goed smeerbare consistentie heeft. Proeven. Eventueel afmaken met peper en zout. 

Lekker met pasta! Ook niet te versmaden op een vers geroosterd bammetje of toastje.